Bunlar hayatının son anlarıysa en azından çarpışarak, muhteşem bir müzik eşliğinde ölecekti. Zaman gelmişti. Bir nefes… Bir nefes daha.
Ateşin varisiydi o.
O ateşin kendisiydi. Ve ışıktı; küldü, kordu. Aelin Ateşyürek’ti o. Ve o kimsenin, hiçbir şeyin önünde diz çökmezdi. Kanla, mücadeleyle ve zaferle hak ettiği taç hariç.