Bir İstanbul ve insan panoraması okumaya, anlatıma çarpılmaya, altını çizmeye doyamayacağınız cümlelere hazır mısınız?
Mekan; İstanbul’un tekinsiz mahallelerinden biri, bazen Beyoğlu’nun arka sokakları, bazen Balat’a inen caddeler, çokça Unkapanı’nın taksici girmeyen ara sokakları ve en çok da o sokaklardaki o viran evlerin içi.
Kahramanlar; mahallede bir şekilde kendi izlerini bırakmış ama toplumun gözünü kaçırdığı, çoğunlukla yok saydığı o insanlar. Sıradan ama derdi kendinden büyük çocuk, genç, yaşlı, kadın, erkek.
Konu, bu mahallenin o insanlarının kalbi, ruhu, acıları, yaşanmışlıkları ve yaşayamadıkları ve daha nicesi.
Zaman, bir di’li geçmişin gölgesinde doksanlar yer yer şimdiye yakınlaşan bir nevi mahalle hatırası.
Anlatıcı, tüm yaşanılanların bazen şahidi bazen rivayetçisi ama onların söyleyemedikleri ne varsa, her şeyin bir iç sesi.
Her bir hikaye kalpten vurucu, bazı cümleler nefes kesici ve heyhat o nasıl aşk betimlemeleri
Ben altını çizmelere doyamadığım, bu nasıl güzel sevmektir öyle dediğim, ayrılığı, acıyı hissederek,dönemin sosyal ve siyasal zorluklarını anlayarak okuduğum cümlelere , dahi anlatıma yine vuruldum.
Şarkılar, nağmeler, şairlerle süslenen satırlarda lirizmi iliklerinize kadar hissetme garantili. Tavsiyeden çok öte , okumalı, okunmalı.
Gurur ve Önyargı“sı için, “Bu kitabı okudum, tamam ama bana ne verdi? Hiç. Sanat yok sanat!“ diyen bir okur vardı. Görüşüne katılmıyorum tabii, ama açık sözlülüğünü beğenmiştim. Zira günümüzden oldukça farklı bir sosyal ve kültürel ortamda geçen dönem romanlarını okumak, hele edebi bir beklentiden ziyade
