Gabriel Garcia Marquez’in çok sevdiği ve Yüzyıllık Yalnızlık’a da ilham kaynağı olmuş eser olarak bildiğimiz Pedro Paramo, Latin Amerika edebiyatı ve büyülü gerçekçilik için de önemli eserler arasında anılıyor. Kitap, annesi ölen Juan Preciado isimli baş karakterin, ölüm döşeğinde annesinin kendisine tembihlediği gibi babasını bulmaya Comala isimli Meksika’nın küçük bir kasabasına gitmesiyle başlıyor ve bu kasabada yolunun kesiştiği insanların hikayeleriyle devam ediyor. Düşsel ile gerçeğin oldukça muğlak sınırlarla ayrıldığı eserin arka planında Juan Rulfo, 20.yy başlarında yerini kentsel düzene bırakıp yavaş yavaş yıkılan feodal düzeni, halk ayaklanmalarını, Porfirio Diaz diktatörlüğünü ve Diaz’ın Pancho Villa ve Emilio Zapata tarafından devrilmesini anlatıyor. Gayrimeşru servetleriyle her şeyi satın alan toprak sahipleri ve bu düzene hizmet eden ruhban sınıfı eleştiriyor. Kitabın ilk 30-40 sayfasında ne okuyorsunuz, anlatıcı kim, biraz afallıyorsunuz fakat dikkatinizi yoğunlaştırıp ilerledikçe çok keyifli ve akıcı bir okuma serüveni sizi bekliyor. Yazarın büyülü gerçekçiliği insanı ürpertecek güçte bir anlatımla kullanması, büyüklere masal tadında sunduğu kurgu, nispeten geri planda kalsa da dönemin siyasi durumunu resmedişi ve tüm bunları ustalıkla harmanlayışı beni kendine hayran bıraktı. Latin Amerika edebiyatı eserlerinden hoşlanan herkese mutlaka tavsiye ederim.
Ova Alev Alev de 17oyku sanırım) bu kitapla Rulfo, 1usta olarak kabul görüp, devrim sonrası sahnelerle Meksika Devrimi hakkındaki bu öykülerin taşra sınırlamalarına baskın çıkar. Halk dilini sanatsal 1biçimde sunan ve taşra, kırsal kesim sınırları içinde ihmal edilmişlik örneğinin 1temsilcisi olarak sunulmuştur. Gerçeklik