Eski Bahçe
Bırak beni artık. Bu camdan çırılçıplak aşağıya atlayacağım. Sana karşı değil bu. Çocukluğuma karşı. Bu kente, bu eve, bu halılara, bu değişmeyen her şeye, bu ölmeyen herkese karşı.
Sayfa 15 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Suna Aras-Kadın ne melektir, ne şeytan, sadece bir insandır.
Adı insan olmayan imgelerle anıldı. Kimi melek dedi, kimi şeytan. Kimi çiçek dedi, kimi kutsal.
O anki ruh halleri neye müsaitse, o sıfatı yakıştırdılar kadına. İnsan olmanın dışında, her kılığa büründürüldü kadın. Tabi ki bu sıfatlara, onlarcasını daha ekleyebiliriz ama bu kadarı bize yeter.
Melek… Şeytan… Çiçek… Kutsal…
Şimdi kadına yüklenen bu
Nevin, tuhaf bir adam olduğumu söyler dururdu. Ben de kendi kendime ona duyduğum sevginin biraz hasta bir sevgi olup olmadığını sormuşumdur ara ara. Hayır, elbette hasta bir sevgi değildi. Yalnız çok şiddetli, çok yoğun, bölünmemiş bir sevgiydi. Yüreğimde hayatın çeşitli görünüşlerine, dünyadaki başka varlıklara yönelebilecek ne kadar sevgi varsa, hepsini ona karşı duyuyordum. Onu sevmek, yaşamayı sevmek, dünyayı sevmek gibi bir şeydi. Bu yüzden ondan kaçmaktan başka çarem yoktu. Kırıntılarla, yasaklanmış gizli buluşmalarla yetinemezdim. Nevin, bütünüyle benim olmalıydı. Oysa onunla birlikte yaşamayı aklımdan bile geçiremezdim. Kocasını, çocuklarını bırakamazdı ki. Çünkü onlardan vazgeçecek kadar sevmiyordu beni. O yalnızca hayatı seviyordu. Bütün biçimleriyle... Bütün olanakları yoklayarak, deneyerek, her şeye birden sahip olmaya çalışarak yaşamak istiyordu. Kocası belki de kendisini çok fazla vermişti işine. İşi ona yetiyordu. Nevin'se hepimizin katlandığı tekdüze yaşama biçiminin sınırlarını zorlamak, kendine özgü atak düşüncelerine uygun gerçekleri denemek istiyordu. Ben bir olanaktım, değişik bir gerçektim, o kadar. Gönlünce denemek istiyordu beni. Yalnızlığıma çekilmemi de korkakça ve edilgin bir direniş olarak nitelendiriyordu. Bu korkakça direniş, nedense daha güçlü kılmıştı beni. Sonunda geri çekilen Nevin oldu. Bunun aslında benim yenilgim olup olmadığını hâlâ düşünür dururum.
Sayfa 49Kitabı okudu
Hayatımın adım adım çöküşüne, olmaya özendiğim her şeyin ağır ağır sulara gömülüşüne tanıklık ettim gizlice. Diyebilirim ki, gönlüm neyi arzuladıysa ya da bir anımı, en azından bir anın düşünü neye vakfettiysem, en üst kattaki bir saksıdan düşmüş bir taş gibi kapımın önünde bin parçaya ayrılmıştır, lafı dolandırmadan söylenebilecek ölü gerçeklerdendir bu. Hatta Kader’in oldum olası en büyük eğlencesi,kendine ait şeylere karşı bende sevgi ya da istek uyandırmak olmuştur, sırf ertesi gün o şeye sahip olmadığımı asla da olamayacağımı göreyim diye.
Sahip olduğumuz şifayı nasıl koruyabiliriz?
"İblis'e karşı direnin, sizden kaçacaktır." (Yakup 4:7)
Bu, İblis'ten gelen her şeye karşı direnmemiz gerektiği anlamına gelir. Eğer size, çalma ya da yalan söyleme teklifi gelirse ve siz buna direnirseniz, İblis'e karşı direnmiş olursunuz, öyle değil mi? Aynı şekilde, İblis'ten gelen herhangi bir şeye karşı direnirseniz, İblis'e karşı direniyorsunuz demektir.
Kutsal Kitap'ta şöyle yazar:
"Çünkü Tanrı bize korkaklık ruhu değil, güç, sevgi ve özdenetim ruhu vermiştir." (2.Timoteos 1:7)
Eğer bize korkaklık ruhunu Tanrı vermediyse (Tanrı'nın korkaklığa ruh dediğini fark ettiniz mi?), kim verdi? Eğer bu bir ruhsa, başka bir kaynaktan geliyor olmalı. Bu, İblis'tendir. Korku, İblis'ten gelir.
Sayfa 63 - Yeni Yaşam YayınlarıKitabı okudu
Adına sevgi denen duyguların canlı, insanın yüreğini titreten gökkuşağı benim yüreğimde solmuştu, her şeye karşı duyduğum kin kömür gazı ateşi gibi koyu mavi titrek bir ışık veriyordu ve kalbimde de yoğun bir hoşnutsuzluk duygusu, bu gri, cansız saçmalıkta bir başıma olduğum hissi için için yanıyordu.
Öğrendim ki...
Kimseyi sizi sevmeye zorlayamazsınız.
Kendinizi sevilecek insan yapabilirsiniz,
Gerisini karşı tarafa bırakırsınız.
Öğrendim ki...
Güveni geliştirmek yıllar alıyor,
Yıkmak bir dakika.