Hastalık her gün biraz daha ilerler. Hasta, 26 Eylül'de ilk komaya girer...Gözlerini açtığı zaman sorduğu şudur:
"- Bana ne oldu? Bana bir şey oldu!..."
Yanında başkası yokken de Afet İnan'a halsizce fısıldar:
" - Ölüm, demek böyle olacak kızım..."
Evet ölümün artık sesi gelmektedir....
Sayfa 519 - Remzi KitabeviKitabı okudu
Bu işlerle uğraşma kızım kafayı yersin diyen bir densiz çıkmıştır mutlaka karşına.
Sayfa 80Kitabı okudu
Babamın hastalığında Enver Beyin annesi bize ziyarete geldi. Beni gördü. Bir gün annem bana şöyle konuştu:
— Kızım, seni Abdürrahim efendi istiyor. Ama başka
isteyenler de var. Enver Bey de bunlar arasında. Bak, işte
resimleri. Artık düşün, karar ver!
Bir gün de bize amcam Vahidettin Efendi (daha sonra
Sultan Mehmet Vahidettin VI) geldi.
— Kızım, ben Sultan Reşat tarafından geliyorum, seni isteyenler var, artık düşünüp bir karar vermeni padişah
emrediyor,
diye konuştu. Gene isteyenlerin resimleri önüme sürüldü. Enver Beyin resmi de bunların arasındaydı.Henüz küçüktüm. Tecrübesizdim. Zor bir karar karşısında bulunuyordum. Ama içimden hep, Enver Beyi seçmek geliyordu. Ben de öyle yaptım. Amcam Vahidettin, çok isabetli bir karar verdiğimi ve Sultan Reşat’ın bundan
çok memnun olacağını söyledi.
Ertesi gün padişahın sarayına gittik. Enver Beyin validesi de geldi. Padişahın yanında, parmağıma nişan yüzüğümü taktı. Artık Hürriyet Kahramanı Enver Beyin nişanlısıydım. Nişanlım, o sırada Berlin’de ataşemiliterdi..
"Gönül bağı başkadır kızım. Gönülden sevdin mi her şey tamamlanır.."
Gör’ün Duy’un Bil’in
Peki ya sonra tecavüzlerden çocuğum olacak, Allah korusun kızım olacak, o da anamın benim kaderimi yaşayacak. Kalk Süreyya yürüyecek mecalim yok ama kalk! Kurtuluşuna, umuduna kalk! Doğmamış evlatlarının kaderi için kalk! Her yerim acıyor, ayağımı yataktan zorla halıya basabildim. Bir an elim üzerimi giymek için bir şeyler aradı. Sonra bırak Süreyya böyle gelsin namus dediler, böyle git namus desinler , giyme, çıplak kal, yürüyorken bacaklarımdaki morluklara bakıyordum, kan izlerine bakıyordum. Hiçbir şey hissedemiyordum. Merdivenleri çıkarken acı içinde, anam geldi gözümün önüne. Yaşama benim kaderimi Süreyya diyordu. Ne kadar zordu aile olmak, sevmek, sevilmek, korkmadan yaşamak, kalabalık mutlu ailemle akşam yemeği yemek ne kadar imkânsızdı, her şey imkânsız. Tek imkân bu kaderi yaşamamak, gelmişim çatıya çırılçıplak, etrafımdakiler bana bakıyor, bakamıyorlardı. Sadece bağırıp çağırıp koşuşturuyorlardı, en namussuz halimle karşınızdayım , çırılçıplak. Oysaki ben dünyaya böyle geldim, sanırım fazla vaktim yok. Ben gidiyorum, kurtuluyorum.
Sayfa 136 - uyanış yayıneviKitabı okudu
