Hırslı korna sesine tepki olarak Alper, dikiz aynasından arkaya bakıp, yakası açılmadık bir küfür savurdu. Sevgilisini nadiren böyle gören, kavgadan, tartışmadan hiç hazzetmeyen, bu gibi basit meselelerin felaketle sonlanacağını düşünen ve haklı da olsa alttan alan Sedef gülmeyi derhal bıraktı, gerilmişti. "Aşkım tamam sakin," dedi Alper'in elini tutup. Alper âni bir kalkış yapıp önündeki aracı solladı. "Aslında güzel bir sopa yaptıracaksın," diye düşündü asık bir suratla, "üzerine de lsn't it Good Norwegian Wood yazdıracaksın..." "Korkuyorum valla senden," dedi Sedef, "kavga etsek bana da mı böyle davranacaksın?" Alper bakışlarını yoldan ayırmadan, yerini ezbere bildiği düğmeye karanlıkta dokunur gibi Sedef'in elini alıp dudaklarına götürdü. Dudakları daldan dala seken bir serçe gibi gezindi kızın parmak uçlarını. "Sana asla böyle davranmam," dedi âni bir manevra ile Kuzguncuk tabelasından sola dönerken. Hafifçe savrulan Sedef, kendisinde bir fikrisabite dönmüş düşüncesini yineledi: "İlkeler vardır, ilke olarak birine zarar vermemeyi benimsemediysen gün gelir bana da zarar verebilirsin."
Sayfa 206 - Sözler: Korularında açan bir çift kırmızı gülüKitabı okudu
Hele Galata demek meyhane demektir. Oradan ta Karadeniz Boğazı'na varınca her iskelede meyhane bulunur, amma Ortaköy, Kuruçeşme, Arnavutköy, Yeniköy, Tarabya, Büyükdere ve Anadolu tarafında Kuzguncuk, Çengelköy, Üsküdar ve Kadıköy'de tabaka tabaka meyhaneler vardır.
Sayfa 16
1915 yılı Nisan ayında İstanbul'daki Anadolulu Ermenilerin tehciri başladı.
Ben zaten askerdim. Mayıs ayında memleketten mektup gelmedi. İki kez cevaplı telgraf çekildi, cevaplanmadı. Üçüncüsünde "Burada değiller, bilinmeyen bir yere yollandılar," diye cevaplandı. Dedem Melkon
seksen sekiz yaşındaydı. Annem Nanik elli beş, çocuklarım, Nurhan altı, Maranik dört, Arahit iki, Haço dokuz aylık, karım Voğıda yirmi dokuz yaşında. Bunlar nasıl yürüdüler? Dedem Suazeg çeşmesine kadar gidemezdi. Gahmıhlı Kürt Temer gelmişti. Lusnikler'in, bizim kuzenin halasının çiftçisiydi.
Ben bildim bileli onların evinin çiftçiliğini yapıyordu. Bizim kadar Ermenice bilir ve
konuşurdu. Getirdiği habere göre, Ermenileri 4 Haziran'da köyden çıkartmışlar.
Demişti ki, evlerinin kapılarını, kilise kapısı gibi öpmüş ve ayrılmışlar. Evinizde, sizden birisi ölse, siz de birlikte ölmez misiniz? Artık çalışabilir misiniz? İşlerinizi, içeri dışarı sürdürebilir misiniz?.. Ben askerdim, emir
altındaydım. Bırakırlar mıydı ki oturayım? Akşama kadar ortada olmak zorundaydım. Ordunun askeri arabalarına ekmek saymak, öküzlerin yürüyüşüyle ekmek yetiştirmek durumundaydım.
Haydarpaşa'daki sevkiyata, Çanakkale veya Anadolu cephesine giden askerlere, Kadıköy'deki, Kuzguncuk'taki depo alaylarına, Haydarpaşa Hastanesi'ne...
Artık ben de tüm ailem gibi İstanbul'da, İstanbul'u özleyenler kervanına katılmıştım. Fakat onlarınki gibi sadece bir yakayı ya da parlak maziyi özlemek gibi bir şey değildi benimki, belki de hastalıklı bir şeydi. Anadoluhisarı'nda Beyoğlu'nun coşkusunu, Beyoğlu'nda Fatih'in maneviyatını, Üsküdar'dan vapura bindiğim anda Anadoluhisarı'nı, Kuzguncuk'u, Beykoz'u özlüyordum. Hangi yakadaysam, diğerine bakarken derin bir hasret çörekleniyordu yüreğime.
Sayfa 71Kitabı okudu
Boğaz bana daima zevkimizin, duygumuzun büyük düğümlerinden biri gibi gelmiştir. Öyle ki, onun bizde külçelenmiş mânasını çözdüğümüz zaman büyük hakikatlerimizden birini bulacağız sanmışımdır. Bu bir hayal olabilir. Birçok güzellikler insana kâinatın eşi veya eşiti oldukları vehmini verirler. Onlarla karşılaştığımız zaman bizde büyük, kendi
Sayfa 176Kitabı okudu
