Herkes evrendeki tek güneşi görür, Artaud ikincisini de görenlerden..
Kaldığı akıl hastanesi doktorlarından bir tanesi onu böyle tanımlıyor.
Yoksa bu kadar huzme, bu varoluşun karanlığını anlatırken kullandığı parlak kelimeler nereden alırdı kaynağını ?
Tekrar biçimlenme arzusu baş gösteriyor yazarda.
Yok olmak değil, var olmak hiç değil.
Tüm bu maddesel evrende ruhu ve eti, organları dahi yeni baştan biçimlendirmek.
Aklı sayıklamalar eşiğinden geri çevirip, ulaşmak istenenin önündeki engel olmaktan kurtarmak istiyor.
Kavramlar arasında arafta bir yerde, öylece durağan bir kurbanın sayıklamaları bu satırlar.
Bilinçli ve bilinç dışı..
Sözcük hâkimiyeti kaygısı gütmeden, sözcüklerin etten sıyrılışı..
"Ben, Antonin Artaud, kendimin oğluyum, «kendimin babası, kendimin anası « ve ben’im» "
ama ben olağan koşullarda var olmadım,
dölyatağının kapılarından geçmedim bu dünyaya, doğuşum, dehşetli bir çabalamaydı
korkunç bir savaş,
adsız bir günah."
Ana rahmini dahi reddedişin, deliliği...
