“Ganîdir aşk ile gönlüm ne mülküm ne menâlim var
Ne vasl-ı yâra handânam ne hicrândan melâlim var
Ne sağ olmak murâdımdır ne ölmekten kaçar cânım
Cihânda hasta-i aşk olalı bir hoşça hâlim var
Ben ol hayrân-ı aşkım ki yitirdim akl-u idrâki
Ne âlemden haberdâram ne kendimden hayâlim var
Ne meyl-i külbe-i ahzân ne seyr-i sohbet-i yârân
Ne ta’n-ı zâhid-i nâdân ne ceng ü cidâlim var
Cihân fânidir ey Yahyâ Hüvel-Hayyü Hüvel-Bâkî
Değişmem atlas-ı çarha benim bir köhne şâlım var
(Taşlıcalı Yahyâ(Dukakinzâde))
Sayfa 101Kitabı okudu
İçinde aşk odu yanar!
Bir onmaz yara var; dinmeyip kanar!..
Sayfa 86 - Kapı YayınlarıKitabı okudu
Habib İbn-i Muzahir - Peygamber (s.a.a) Ashabı
Yaşlıydı, ama evde oturmayı seçmemişti. Bir yerlerde kıvrılıp oturabilir ve kendisini ibadete vererek günlerini rüku ve secde ile geçirebilirdi. Ama o, ölüm döşeğini seçecek bir kişi değildi. Velayetsiz rüku ve secde onun için tedrici ölüm demekti. Yaşlanmış ve kadim dostundan ayrı düşmüştü. Meysem-i Tammar gibi bazı arkadaşlarından geri kaldığını hissediyordu. Hani Hz. Ali’nin aşkından dar ağacına asılmış, elini, başını ve dilini bu aşk savaşında yara feda eden Meysem.
(Kerbelada) Ebu Sumame, namaz vaktinin girdiğini İmam Hüseyin’e (a.s) haber verince, İmam (a.s) şöyle buyurdu: "Onlardan namaz kılmak için savaşı durdurmalarını isteyin". Husayin b. Numeyr (Husayin b. Temim) "Sizin namazınız kabul değildir" dedi.
Habib b. Muzahir ona şöyle cevap verdi:
"Resulullah’ın ailesinin namazının kabul olmadığını ve senin namazının mı kabul olduğunu sanıyorsun, ey şarap içen! (veya ey merkep)".
