İnsan kendi kusurlarına katlanmak zorundadır, her an için, ama iki kişilik bir kusura katlanmak zorunda değildir. Gözler yerinden çıkarılıp atılmak için, kalp de bunun için değil mi? Hem bu o kadar da kötü değil, abartı ve yalan bu, her şey abartı; sadece özlem gerçek, abartılamayan gerçek. Ama özlemin gerçekliği de o kadar kendine ait bir gerçeklik değil, daha ziyade, geri kalan her şeyin yalan olduğunun ifadesi. Kulağa saçma geliyor, ama öyle.
Sevgi de belki, sana "en sevdiğim" olduğunu söylemem değil de senin, içimi deştiğim bir bıçak olmandır.
Bir de, sen kendin söylüyorsun "Sevmeye güçleri yok" diye; bu "insan"la "hayvan"ı ayırt etmek için yeterli değil mi?
Sayfa 313 - Timaş YayınlarıKitabı okudu
Franz Kafka, Milena'ya Mektuplar
İnsan kendi eksikliğine katlanmak zorundadır, her an için ; oysa iki kişilik eksikliğe katlanmak zorunda değildir.
Gözler, yuvalarından çıkarıp atmak için yok mudur, ve kalp de aynı şekilde.
Yine de durum o kadar da kötü değil, abartı ve yalan bu, her şey abartı, yalnızca özlem gerçek, o abartılamaz.
Fakat özlemin gerçekliği bile o kadar da onun kendi gerçekliği sayılmaz; daha ziyade, geri kalan her şeyin yalan oluşunun ifadesidir.
Kulağa saçma geliyor ama öyle.
Belki en çok seni sevdiğimi söylediğim de söz konusu olan gerçekten sevgi değil; sevgi, senin içimde çevirip durduğun bıçak olman...
Sayfa 43 - Franz KafkaKitabı okudu
