....eğer mutlu ,huzurlu ,kimsenin birbirinin kuyusunu kazmadığı bir cemiyet istiyorsak,insanlara ekmek ve sudan önce cehaletlerini gidermek ve onlara bir amaç ve bu amaca kavuşabilmeleri için bir yol göstermek gerekiyor.
Okurun kafasında dağınık halde gezinen fikircikleri derleyip toplayan,özneleyen,tümleçleyen,yüklemleyen biri midir yazar?Bunu yapabildiği oranda başarılı,yapmadığı kadar aykırı mı sayılır?Yani okur,düşündüğünü düşünen yazarı mı sever?Ama bu durum yazarın varlığını gereksiz kılmıyor mu?
Yavaş başlayan, hatta geç kavranan aşklar vardır. Yirmi yaşında tanışılır, arkadaş olunur, yaşam akışını sürdürürken görüşülüp konuşulur. Gece yarısı uzun mesajlar yazılır, çekilen duygusal acılar anlatılır, ucuz ama değerli armağanlar alınıp verilir; çünkü karşılıklı olarak zevkler çok iyi bilinir. Sonra, tesadüfen bir akşam bir partide karşılaşılır ve ansızın her şey değişir. Aradığımız aşk oradadır, yıllardır yaşamımızdadır ama farkında varmamışızdır. Yazgılarımız bir kere karşılaştıktan sonra milyonlarca şeye dalıp uzaklaşmış gibiydi; ama o tanımlanamayan duygu birbirimizi kaybetmemize engel olmuştur. Belki de çok özel gençlik anılarını içinde sakladığından, bir devrim gibi gerçekleşene kadar bilmezlikten gelmişizdir. Çünkü arkadaşlık aşkın en aykırı biçimi olabilir: yerine oturmuş eski dengeleri bozan
Aykırı kadınlara aşık olup aykırı kadınlarla aykırı aşklar yaşayacağım.
Sayfa 44 - can yayınlarıKitabı okudu
