İlk defa japon edebiyatı ile ilgili bir kitap okuyorum. Değişik bir roman hissiyati uyandırdı ben de. Kitabın başında yazarın okuduğum biyografisine dayanarak konuşacağım. Yazar hayatında defalarca intihar etmeyi denemiş ve ilk intiharında bunu bir kadınla beraber deniyor ve olayın sonucunda kadın ölüyor yazar hayatta kalıyor. Romanda bu süreç sonrasında yazarın hastanede bu romanı yazışı ve süreci anlatılıyor. Roman devam ederken yazar ara ara araya girip kendini acımasızca eleştiriyor. Yazdığı romanı beğenmiyor ve bence o da romanı neden yazdığını nasıl yazdığını nasıl sık sık sorguluyor. Romanının akışında yazarın sık sık müdahalelerini görmeniz mümkün. Kitabı çok beğendiğimi söyleyemem. Ama kolay okunan bir kitap. Okumaya başladıktan sonra kısa bir süre içinde bitirdim. Zaten Hepi topu 77 sayfa.
Romanda yazarın gerçek hayatından parçalara rastlamak mümkün diye hissettim. Hatta 64. sayfada diyor ki:
İyi bir yazar olamayacağım anlaşılan soyutlarının biri olduğunu söylüyorlar.Aynen öyle.
Hatta birbirine de şöyle geçiyor ki burada yazanlar benim de düşüncelerimle hemen hemen Özdeşleşiyor. bence yazar tüm süreci özetlemiş bu paragrafta.
Zaten bu romanin başarısız olacağı en başından beri belli. Sadece bir duruş, sergiliyor. Söz konusu böyle bir roman olduğunda bir sayfa yazmakla yüz sayfa yazmak aslında aynı şeydir. Gerçi ben en başından beri buna hazırdım.
Sayfa 48
Soytarı Çiçekleri
"Varlık zamanın özüdür." vs "Zaman varlığın özüdür."
Toplumun Kanayan Yarası Taklitçilik Üzerine
DNA örneğiyle, esinlenmeyle kopyala yapıştır şeklindeki taklitçilik arasındaki çizgiye vurgu yaparak esinlenmenin kötü bir şey olmadığı taklitçiliğin yanlış olduğuna değinen kitap. Zaten oldum olası gördüğü her şeyi aynen taklit eden insanlardan hazzetmem. Taklit etmeyin fikir alın aldığınız fikirleri geliştirin lütfen 
Bir Sanatçı Gibi Araklayın Hayır anlayacaklarını bilsem alır bu kitabı hediye ederim kendilerine… Bunu da “aa taklit et diyo” şeklinde anlayacaklarını bildiğim için öyle bir şeye girişmiyorum
Merhaba kitap sever dostlar. Bugün sizlere @kafkayayinevi den çıkan #ölüleridefnetmek kitabı ile geldim. Latin Amerika'nın cesur sesi Karina Sainz Borgo'nun dokunaklı, heyecan verici ilk romanı, bildiğimiz dünyanın ne kadar çabuk parçalanabileceğinin tüyler ürpertici bir hatırlatıcısı.
Adelaida'nın annesinin cenazesi karşılıyor bizi ilk sayfalarda. Cenazeden sonra yaşarken ölmüş bir vaziyette araca binmek için giderken birinin ona mezarlıklarda ki soygundan bahsetmesi ile ürperdi ve korkuyla annesinin mezarına baktı. Ve ağlamaya başladı. Annesi ve kendisi için. Artık tek kişilik bir aileydi.
Parçalanmış hayatını parçalanmış bir dünya da tek başına yaşamak zorundaydı. Her sokakta, her evde ölüm vardı.
Şehre ölü yağıyordu. Aynen öyle, metafor olmaksızın, her yere ölü yağıyordu. Peki Adelaida içinde bulunduğu şartlarda ne kadar ileri gidebilecekti?
Kitap Venezüela'nın devrim ve darbe döneminde halkın yaşamış olduğu ağır şartları anlatıyor. Dünyanın ne kadar çabuk parçalanabileceğini, insanların acımasızlığını okurken ruh haliniz de büyük dalgalanmalar yaşatıyor. Kime yerde nefes almakta zorlanırken kini yerde kalbinizin ağrıdığını hissediyorsunuz.
Dili biraz ağır olsa da içinde azıcık kasvetli bir hava olsa da vazgeçmeden devam edin derim. Son zamanların en iyi kitabını kesinlikle okumalısınız.
Kitapla ve sevgiyle kalın.
Ölüleri Defnetmek 
Karina Sainz Borgo
