Aslında asosyal biri değilim
Doksanlı yılların sonuna kadar asosyal kelimesi genellikle vaktini evde geçiren, pek arkadaş edinmeyen, herhangi bir aktiviteye katılmayan kişilere denirdi. Ve o dönemde asosyal herkesin ardına sığındığı cümleydi bu "Aslında asosyal biri değilim, evde vakit geçirmeyi seviyorum."
Evde geçirilen vakitlerde de yapılacak şeyler belliydi
•Paul Scott'in Staying On adlı romanında Judy Tusker şunu söyler:
"Tusker ve ben artık birbirimizle doğru dürüst iletişim kuramıyoruz" dedi boş odaya. "Onun sessizliği onun sessizliği olarak ve benim gevezeliğim de benim gevezeliğim olarak kalıyor ve ikisi aynı kapıya çıkıyor. Ben onun ne düşündüğünü duyamıyorum o da benim ne söylediğimi duymuyor." Yani birbirimizden kopmuş durumdayız, aynı çatı altında ayrışmış hayatlar yaşıyoruz. Bu belki bizim hep yaşadığımız bir şey ama yaşlandıkça belirgin hale geldi."
OKUNMALI
BİR MÜDDET ZEYTİN YİYECEĞİZ, SONRA..
Kendisini karşılayan sekretere; Nazif Beyle görüşmek istediğini söyledi.
Bunun üzerine sekreter birden ciddileşti:
"Nazif Bey mi?"dedi.
"Evet, Nazif Bey!" diye cevap alınca, hüzünlü bir ses tonuyla
"Nazif Bey sizlere ömür efendim, onu kaybedeli dört yıl oldu." dedi.
Hiç
GECE YARISI YOLCULARI | 8
Evden tabi ki çıkmayacaktı. O odaya girecekti. Neler olup olmadığını odaya girince anlayabilirdi. Öğlen olmak üzereydi.
Hem elleri, hem de kalbi titriyordu.
Eli kapının kolundayken ensesinde bir nefes hissetti.
"Sana beni beklemeni söylememiş miydim?"
Gökhan kısık sesle ve sinirli bir tonda kurmuştu bu cümleyi.
Candan, elini kapı
Aynı merdivenin basamakları, diye devam etti. Ben en alttayım, sen yukarıda, on üçüncüde filansın... Ama hepsi aynı kapıya çıkıyor. Alt basamaktan nasıl olsa en üsttekine gidilir.
Sayfa 141Kitabı okudu
MAKALE
Mustafa ÖZTÜRK
📌Epey zamandır bu köşede dinî konularla ilgili yazılar pek yazmıyorum. Çünkü artık din konusunun haraç-mezat alınıp satılan bir metaya dönüştüğüne, bu konuda sürekli konuşmanın bir nevi lafazanlık anlamına geldiğine, özellikle sükseli vaaz retoriklerinin yorgunluk ve usanç ürettiğine inanıyorum. Bu yüzden, son zamanlarda doğrudan doğruya dinî
Ömrüm boyunca işlerin sarpa sarmaması için elimden geleni yapmışımdır. Bu da sonunda daha çok sorun yaratmaktan öte bir işe yaramıyor. Hepsi aynı kapıya çıkıyor. Böylece durum içinden çıkılmaz hale geliyor. Ama bunu ne denli bilsem de, gene bir şey değişmiyor. Hiçbir şey başlangıçtaki gibi olamıyor. Sadece öyle görünüyor.
Kabul İçeren Ebeveynlik, çocuğumuzu koşulsuzca kabul edebilmemizle birlikte başlıyor. Her ebeveyn elbetteki çocuğunu koşulsuzca seviyor. Her ne yapıyorsa çocuğunu çok sevdiği için ve yine onun iyiliğini gözeterek yapıyor. Ancak bazı sorunların kaynağı, farkında olmadan da kabullenme sorunu noktasında yaşanıyor.
Nasıl mı?
Örnekleyelim:
"Gelmezsen ben gidiyorum."
"Şikayet duymak istemiyorum."
"Bu yaptığın beni üzüyor."
"Ağlayacaksın da odanda git ağla."
Bütün bu ifadeler hep aynı kapıya çıkıyor. Hepsinin alt metninde, "Şu an yaşadığın duygunu da,arzunu da öncelikli olarak kabul etmiyorum, senin benimkini kabul etmeni bekliyorum, seni anlamam gerektiği gibi anlamıyorum..." ifadesi içeriyor malesef.Bu örneklerde konuşma dilindeki sıkıntı buzdağının görünen kısmı, yarattığı etkiler ise suyun altındaki bölümünü oluşturuyor.
Böylesi bir ebeveyn tavrı, koşula bağlanmış bir tavır diyebiliriz. Burada koşula dayalı bir ilişkilendirme yapılmıştır ve çocuğun duygusunu kabul etmek yerine tam tersine duygularını bastırması ona aslında dikte edilmiştir.
Sayfa 43Kitabı okudu
