Ayşe, bugün de annesinin yanına gelerek, başını mezar taşına dayadı, sessiz sedasız ağlamaya başladı. Toprağın altından sevecen bir ses sordu: "Kızım, yine niçin ağlıyorsun?" Ayşe doğruldu; annesinin sevecen sesini duyunca birdenbire boşandı, hıçkıra hıçkıra dedi ki: "Üvey annem bu sefer beni büsbütün öldürmek istiyor. Saraya diye götürecek; oraya giden ebelerin hepsi, yere düşerek can verdiler. Ya ben ağlamayayım da kim ağlasın?"