••••
Çünkü ben sessizken bile içimde fırtınalar kopuyor.
Kimse sormuyor denizim neden kabarmış, herkes sadece dalgama bakıyor.
Anlatsam eksileceğim, sustukça büyüyorum ama içimde değil… içimdeki kırıklar büyüyor.
Çocukken susmaya mecbur kaldım, büyüyünce kelimelerim diken oldu.
Ben ne zaman içimi dökmeye kalksam, insanlar “çok abartıyorsun” dedi.
Kimse bilmiyor, ben her şeyin en sessiz yerinde bağırıyorum.(!)
Ve bazen o bağırtı… işte o, hırçınlığım oluyor…
Anlamadılar, anlatamadım. Belki de o yüzden bu kadar hırçınım.
Belki de bu benim en çaresiz savunmam.
Vesselam…