o ve ben
“garibiz; her yerde, her şeyin içinde ve herkesin ortasında garibiz.
vatanımız burası sanmayın!
ve bu gurbet Allah hasretinden başka hiçbir şey değil…
her şeye ve herkese uzaklığın da aks-i dâvası O, Allah.
yakın olan O, ama biz farkında değiliz.
öyleyse bazen, hem de ezbere:
bir Allahım bilir, bir de ben…
derken ne kadar doğruyu söylemiş oluyoruz.
en doğrusu:
yalnız Allah bilir
bu kadar!..”
Necip Fazıl’ın Abdülhakim Arvasi Hazretlerini tanımadan, tanıdıktan sonra ve o’nun vefatından sonrasını anlattığı otobiyografi kitabı. Üstadın kendi kaleminden çocukluğunu, gençliğini, sonrasında değişen hayatını, fikirlerini ve yaşadığı zorlukları okumak çok farklıydı.
“Ferhad’ın sevgilisine kavuşmak için deldiği dağ, benim devirmek borcunda olduğum nefse göre bir kum tanesi.”
“Bütün dış hayat, bildiğimiz bütün oluşlarıyla, başımın üstünde çıkan ikinci katın tavanı da bana alçak geliyor ve ciğerlerimin muhtaç olduğu havaya bir türlü çıkamıyordum. Çatıyı da yıkamıyordum.“
“Her şeyi o türlü kaybettim ki, Allahı kazandım.”
“Allahtan başka her yakınlık, temelsiz bir vehimden ibaret.”
Mürşidine olan muhabbetini, saygısını öyle güzel hissettirerek anlatıyor ki, okurken iç çekerekten “şu dünyada ceviz içini bile doldurmayacak şeylere zihnimizi ve kalbimizi boş yere meşgul etmekten bizi uyaran, sohbetiyle huzur veren birine ne çok ihtiyacımız var aslında” dediğiniz anlar oluyor...
