76 syf.
·
Puan vermedi
İkisinin içinde de hem uzun zaman sonra tekrar görüşmenin verdiği bir memnuniyet,hem de belki bir daha görüşmeyeceklerini sezmekten doğan bir hüzün vardı. Hayat,birbirinden ayırdıklarını,kısa bir müddet için tekrar yaklaştırır gibi olsa bile,uzun zaman yan yana bırakmıyordu.Geçen günleri bir daha geri getirmek mümkün değildi ve sadece hatıralar,iki insanı birbirine bağlayacak kadar kuvvetli değildi.
Okur Takip Önerileri
Dünya üzerindeki son arkadaşıma tutunuyormuş gibi,sanki böyle yaparsam onu ölümden koruyabilirmişim gibi ona tutundum.
Düşümü gerçekleştirmekten korkuyorum,çünkü o zaman yaşamak için bir sebebim olmayacak.
Nefse hâkim olmanın en doğru yolu ruhunda yüce duygular uyandırmak veya erdemli kararlar almak olacaktır.
Dünya bir tezgâhtır.Tezgâhın hangi tarafında hayat olduğuysa ancak ölünce anlaşılır.
Onlar uykudan uyanır,günlerin kısa olduğunu idrak ederek birbirleriyle kucaklaşmaya,öpüşmeye,birbirlerini sevmeye acele ederlerdi,çünkü ellerinde kalan her şeyin bu olduğunu bilirlerdi.
İnsanoğlu acı çekti mi,iyilik,kötülük üstüne kendince fikirler yürütüyor.Mesela bana şöyle şöyle yapmadılar,diyor ve çektiği acıya karşılık ödül beklemeye hakkı varmış gibi,iyilik görmek istiyor.Kötülüğe gelince,çektiği acıların,başkalarına kötülük yapması için ona hak kazandıracağını sanıyor.Yaptıkları iyiliği kendilerine ödev sayarcasına,yapmadılar mı, onları suçluyor,ama başkalarına,adeta bir hak sayarak yaptığı kötülüklerden ötürü kendini mazur gösteriyor.
