" Topluluğa baktı ve bu insanlar Tanrı’nın onlara bağışladığı şeyler için hiç şükrediyor mu acaba, diye düşündü: zihinlerindeki ışık için, dostlar için, doğa yasalarına tepki olarak duyuları soğuk ve acı için, bu yasaları beklenti edinecek kadar derinlemesine kavrama yetisi için, görkemli bir ritim içinde birbirini izleyen gündüz ve gece için, yükseklere sıçrayan kıvılcımlar için, dostlar için… Yaşamlarının ne denli güzel, ne denli imrendirici olduğunu biliyor muydu bu insanlar acaba?"
Yaşam konusunda bir fikrin vardı; içinde bir inanç, bir beklenti yaşıyordu; eylemlere, acılara ve özverilere hazırdın. Ama yavaş yavaş anladın ki, dünya hiç de senden eylemlerde ve özverilerde bulunmanı istemiyor; yaşam, kahraman rollerine ve benzeri şeylere yer veren bir kahramanlık destanı değil, insanların yiyip içmeler, kahve yudumlamalar, örgü örmeler, iskambil oynamalar ve radyo dinlemelerle yetinip hallerine şükrettikleri rahat bir orta sınıf evidir.
Sayfa 135 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Kumar bağımlıları kazandıktan sonra değil, bahis oynamadan hemen önce dopamin hücumu yaşarlar. Kokain bağımlıları tozu aldıktan sonra değil, gördükleri zaman bir dopamin hücumu yaşarlar. Bir fırsatın ödüllendirici olacağını öngördüğünüz zaman dopamin seviyeniz beklenti nedeniyle hızla yükselir. Ve dopamin seviyenizle birlikte eyleme geçme motivasyonunuz da artar.
Bize eyleme geçiren, ödülün ele geçmesi değil, yarattığı beklentidir.
Sayfa 117 - Pegasus Yayınları, 6. BaskıKitabı okudu
Ben hep mutluyum neden biliyor musun?
Çünkü hiç kimseden bir şey beklemiyorum
Beklenti her zaman zarar verir
Hayat kısa ,bu yüzden hayatını sev ve mutlu ol
Gülümsemeyi sakın bırakma!
Kendin için yaşa ve konuşmadan önce dinle
Yazmadan önce düşün
Harcamadan önce kazan
Dua etmeden önce inan
Vazgeçmeden önce dene
Nefret etmeden önce sev
Ölmeden önce yaşa.
William Shakespeare
Bizim beklediklerimiz nadiren olur; genellikle en az beklediklerimiz olur.
Sayfa 128Kitabı okuyor
Anne-bebek ikilisinde, hiçbir şeyin eksik olmadığı tamlığın yoğunluğu vardır. Anne eğer ortada yoksa her şey eksik demektir ve bu, boșluktur. Bu erken ilişkide anne ile çocuk arasında sınır yoktur, çocuk annenin bedenini kendisininkinin bir uzantısı kabul eder (anne için de bu doğrudur, o da ilişkiyi kaynaşma șeklinde yașar). Dolayısıyla eğer anne "mevcut" değilse, bu, çocuk için, kendisinin bir kısmı eksik kaldığından, bir organının kesilmesidir. Sonuç olarak, dalgın, depresif bir anne (yokluğun bir biçimidir bu) ya da başka yerde "çok meşgul olan, daha önemli" başka șeyleri yapmak için çocuğunu terk eden anne, Anglosakson psikanalistlerin teorileştirdikleri bu "sökülüp alınma"yı ve karşılığında bir "sıkı sıkı yapışmayı" kışkırtma riski taşır. Ayrılık tehdidi ne kadar fazlaysa, sıkı sıkı yapışma da o denli yoğundur; ve bu ne kadar yoğunsa, eksiklik de o kadar telafi edilemezdir. Bu sürekli beklenti, bu ıstrap, duyumsal bir ilişki modeli yaratacaktır. Bu çocuklar yetişkin olduğunda, duyumsal ilişkilerde ben ile õteki arasındaki sınırlarda bir kırılganlıkla, hatta bir sınır yokluğuyla karşılaşırız. Ôtekinin koyduğu en ufak mesafede bu terk edilme yaşantısı, bu sökülüp alınma ve özellikle bu ıstırap hissedilir.
Üzüldüm :(
Acı, ıstırap ve beklenti dolu iki siyah göz. Bunlar sadece aylak bir köpeğin suratında görülebilir. Onun yakarış dolu dertli bakışlarını ne gören oluyordu ne de anlayan. Fırıncının çırağı dükkanın önünde onu dövüyor, kasabınki taş atıyordu. Bir otomobilin gölgesine sığınacak olsa şoförün kabaralı ayakkabısıyla attığı tekmelere maruz kalıyordu.
Antropolog Victor Turner akış kavramını, dinsel töreni (ritüeli) anlamak için kullanmıştır ve (olumlu anlamıyla)
çalışma ritüel haline gelince akışa yaklaştığını söylemek belki terimleri fazla esnetmek olmaz.
Örneğin, Zen Budistlerinin pratik/uygulama kavramına bakabiliriz;
bunun ilk anlamı, tercihan başka Zen inançlılarıyla birlikte bir meditasyon
salonunda belirli süreler boyu lotus konumunda yapılan meditasyondur. On-
dan sonra, Zen kavramı bütün etkinliklere yansıtılır; öyle ki, yerleri süpür-
mek pratik yapmak olur, bulaşık yıkamak ve herhangi bir iş pratik yapmak
olur. Zen görüş açısından bir çalışmayı pratik haline getiren, belirli bir dinsel
özenme biçimi olarak düşüncelilik (mindfulness) tavrıdır. Düşüncelilik, so-
nuçla ilgili bir beklenti değildir, fiilen olan gerçekliğe açıklıktır, bir çeşit B-ta-
nımadır. Belki, ben ona verdiğim genişletilmiş anlamla ritüelin üstün gerçek-
lik olma bakımından gündelik yaşam dünyasıyla yarışabileceğini söyleyebili-
rim. Böyle bir sav, gündelik yaşam dünyasının bir hayal dünyası olduğu yo-
lunda geniş ölçüde paylaşılan bir dinsel görüşe dayanmaktadır.
Sayfa 14Kitabı okuyor
Sandiviçimin son tüketim tarihi dün itibarıyla geçmiş.
Paketinde duruyor hiç açılmamış hava alıp da şişmemiş.
İçindekiler kısmı gayet güzel okunuyor.
Okuyunca diyorum ne kadar da çok vitamin alacağım
Mesela 290 kalori ile ne yapabilirim şimdi ben.
Marka amblemi bana güven veriyor. İçim rahatlıyor.
Salam aynı kırmızılıkta da kaşar salmış
Bir eylemin iyilik olarak kalması çok zordur, çünkü gerçek iyilikler, yapanlar ve yapılanlar tarafından ebediyen unutulanlardır; beklenti ile yapılmış veya yapılanlara ileride hatırlatılacak olan eylemler iyilik değildir, karşılığı faiziyle talep edilecek olan birer borçtur!
Zekeriya Yürük
İlk incelemem ve biraz spoiler katarak yorumumu yapacağım.
O kadar hayalkırıklığı yaşadım ki... Yazarla tanışmam 
Yüz Karası ile olmuştu. Bir hevesle kitap sayfalarının öve öve bitiremediği açıkçası benim de büyük bir beklenti ile aldığım kitaba gelelim.
Ben karakter gelişimini pek sevemedim. Yani onca olay yaşanmasına rağmen başrol kızımız Hazel'in bu kadar sakin davranmasını hazmedemedim. Diğer kitapta Grace sakin,iyimser bir karekterdi evet ama Jackson ona bu huyunu sevmediğini açıkça söylüyordu. Bu kitapta ise tepki gösterilmesi gereken yerlerde Hazel ağlayıp duruyordu, büyük bir sorumluluğu üzerine almıştı ama sevemedim yani.
Ian bir sürü aşk sözcüğü söyleyip tekrar ayrıldıkları ilk anda Hazel'in üstüne gidip kalbini kırmaya çalışması? Kendi kariyerine yönelirken yaptığı tek şey içmek ve sahneye çıkmaktı. Hazel'in ondan neden ayrıldığını bile sorgulamadı. Kabullenip kendi yoluna devam etti. Yaşadıklarından ötürü dağılmasını anlamaya çalıştım ama Ian daha farklı bir karaktere sahip olabilirdi. Sanki olaylara bakış açısı daha farklı olmalıydı veya daha olgun davranmalıydı.
Sevemedim ve olmamış yani. Sanki yazayım da bitsin gibi bir ruh haline bürünmüş yazar. Okurken durmadan yüz karası ile karşılaştırdım istemsizce. Karakterleri gelişim, olayları işleyiş bakımından sevemedim. Keşke daha farklı olsaydı. Kitabı alıp almamakta kararsız olan arkadaşlar varsa pdf'sini bulup okuyun veya benim gibi beklentinizi yüksek tutmayın diyebilirim.
