podcast
Kültür, sanat, edebiyat, felsefe, psikoloji, kişisel gelişim, belgesel ve film konularında faydalı podcast içeriklerinin olduğu bir adres bırakıyorum.
open.spotify.com/show/5gaAD2SPBy...
Özgünlük kendimizle kurduğumuz bağdır. Özgünlüğün olmadığı, iç sesimizle bağlantımızın olmadığı bir yerde doğada ne kadar hayatta kalabiliriz ki?
| The Wisdom of Trauma
Apollon hakkında son bir şey daha: son derece bekar ve kadınlara düşkün bir tanrıydı…
Rivayete göre, her biri trajedi, komedi, belgesel vs. gibi farklı bir sanat dalının tanrıçası olan Dokuz Musa’nın her biriyle çıktı. Bir türlü birini seçememişti. Hepsi harikaydı, bu yüzden asla evlenmemeye yemin etti ve ortalıkta fink attı.
Yalnızca bir kez neredeyse bu yemininden dönüyordu. Aşık oldu ve kalbi kırıldı, üstelik bu, kendi hatasıydı.
Apollon Şarkı Söyleyip Dans EdiyorKitabı okudu
Çocuklar incindikleri için travma yaşamazlar. Çocuklar acılarıyla yalnız kaldıkları için travma yaşarlar.
| The Wisdom of Trauma
Neden kendimizle bağlantımız kopar?
Çünkü kendimiz olmak acı verir.
| The Wisdom of Trauma
Kürt kadınlarının yüzlerindeki Türk bayrağını bir bakışta tanıyordum. Evlenmek için baharı bekleyen kızlarını da biliyordum. Garip bir umutla gözlerimizi arayan, nöbet kulelerimizin önünden yirmi defa geçip buralardan siktir olup gitmek için evlenme teklifi bekleyen kızları. Ama olmuyordu tabii. Denk düşmüyordu. Evlenecekleri adamın soyadı muhtemelen kendilerininkiyle aynı olacaktı. Bindikleri Pick Up’ın plakasında, alay eder gibi “Mutluyuz” yazacaktı. Baharda. Bir daha da kocalarının yüzünü görmeyeceklerdi. Çünkü herif üç adım önde yürüyecek, kendileri de yatakta köpek taklidi yapacaktı. Öğrenmesi zor değildi. Ahırdan bozma çift çanaklı evlerinde seyrettikleri Roj TV’de belki belgesel yoktu ama sokak köpek kaynıyordu. Omzunda dikiz aynası taşımayan ve üç adım gerisinde yürüdükleri kocalarının mayına basma ihtimali daima daha yüksek olduğundan aynı garip umutla bize bakmaya devam edeceklerdi. Gülücükler atmaya, göz kırpmaya. Korkmadan. Oysa oyunları ölümleydi. Ama onlar da, katil sülaleleri kadar katildi. Adları çıksa, çeker vururlardı kendilerini. Bir cilve için ölümü göze almak! Hayatın cilvesi ölümü! Halbuki bir bilselerdi, ne kadar delirdiğimizi, bırakırlardı peşimizi. Derhal! Çünkü daha yakışıklı değildik. Sadece başka bir yerden gelmiştik.
Başka bir yer! Baudelaire’in şiiri! Neresi olursa, diyordu kızlar. Burası olmasın da, neresi olursa olsun...
Sayfa 135Kitabı okudu
