Ve sonra kapandı dudaklarım. Gözlerim zaten hiç açılmadı. Bilincim beni yokuş aşağı çeker gibi içine çekti, küçüldü,
küçüldü ve yok oldu. Boğuldum, sarsıldım, mahvoldum.
Sesim gitti, nefesim gitti, ben gittim.
Geriye benden yalnızca bir cümle kaldı ki o cümle yaşasam da ölsem de hiç unutulmayacaktı.
"Çiçekler bizim olsun." demiştim ve bunu her şeyden çok istemiştim.