Kitap aslında 
Adınla Çağır Beni kitabının devam niteliğinde yazılmış ancak tek bağlantısı karakterlerin isimleri gibiydi. Kitap baştan aşağı problematik ve rahatsız edici ilişkilerden oluşuyor. Ve ilk bölüm hariç birbirinden kopuk anılar vardı. Sonuçta bağlanır diye bekledim ama tam anlamıyla bir bağlantı kuramadım.
İlk olarak Elio'nun babası Samuel'in trende oğlu yaşında bir kadınla tanışıp ondan etkilenmesi ve aralarında gelişenleri okuduk. Ben yaş farkını en fazla 8 9 yaşa kadar kabul edebiliyorum ama dili ve diyalogları fena değildi bu yüzden devam ettim. Yine Miranda aşırı rahatsız edici bir karakterdi ve tam anlamıyla sapkındı. Aralarındaki ilişki aşk denilemeyecek derecede rahatsız edici bir seviyeye ulaştı.
Sonra ise Elio'nun hayatına nasıl devam ettiğini ve yine onun da babası yaşında bir adamla birlikte olduğunu okuduk. Aynı zamanda Oliver'ın evli olmasına rağmen yine kendisi gibi evli bir çiftle birlikteliğini gördük. Bunların hepsi yaşanırken aslında ne Oliver ne de Elio birbirini unutmuş değil ve sözde hâlâ aşıklar.
En sonunda da nasıl olduğunu anlayamadan birbirleriyle kavuştular ve mutlu son. Yani değişik, karmaşık ilişkiler yazmak için zorlanmış da zorlanmış bir hikaye. Kelime kullanımı betimlemeleri güzeldi ama heba olmuş bir anlatıydı bence. Okuyup tam memnun kalacakken resmen itiyordu. Beğenmedim maalesef.
Küçük hatalar hariç, İkinci bir şansa karşı olan ben.
"İşte güven böyle bir şeydi. İyi bir nedeniniz varsa zedelenmesi kolaydı ama bir kez zedelendi mi kolay kolay geri dönüşü olmuyordu."
"Uğruna Canımızı Verirdik"
Ben eskiden insanların başkaları uğruna canlarını kurban ettiklerini ve sevdikleri adına canını feda ettiklerini duyardım da, bunların mecazen söylenmiş gerçek olmayan temenniler ve zoraki gösteriler olduğunu zannederdim. Fakat onun öldüğü gün hariç; o gün gördüm ki, bu bir hakikattir. Bizzat ben ve pek çok insan öyle idik ki, imkânı olsaydı onun hayatını devam ettirmek için canlarımızı hemen verebilirdik. Onun canı geri gelseydi kendi canlarımızı hemen karşılığında verirdik.
Sayfa 108Kitabı okudu
Yine yerinde günümüz ile ilgili bir tespit..
Ebû İsmet, Ebû Hanife'ye "Asarı(hadis)kimden dinlememi emredersin" diye sordu. O da cevaben: Hevâsına uymamada adl olan herkesten, yalnız şi'adan olanlar hariç, zira bunların düşüncelerinin aslı Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)'ın Ashabının tâdlilidir(tersidir). Bir de Sultana kendi rızalarıyla gelenlerden asar dinleme. Gerçi ben onlar sultana yalan söylerler veya sultan onlara yakışıksız şeyler emreder demiyorum.fakat umûrdiniyyeyi(din ve ahirete) onlara fazlasıyla teshil(zor birşeyi kolay hale getirmek) ederler, halk da bunlara uyar. Binnetice gerek şi’aya mensup olanlar,gerekse kendi rızalarıyla sultanla temâsta olanların müslümanlara imam olması câiz değildir".
Tüm deliler gibi, ben hariç herkesin deli olduğunu düşünüyordum.
Sayfa 13 - Karbon KitapKitabı okudu
Her şey doğanın nefesinin sürgit devam eden iniş kalkışlarıyla birleşiyordu. Ben hariç her şey.
Sayfa 293 - İthaki Yayınları
Bir ölümlünün yaşamında ölüm hariç herhangi bir mecburiyet yoktur.
Sayfa 287 - İthaki Yayınları
"Karımla aynı evde yabancı gibi durmaya katlanamıyorum ben. Sen bu kadar yanımdayken sana dokunamamaya katlanamıyorum. Ulan, ben hariç herkes sarılıp dokunurken, benim dokunmam harammış, günahmış gibi konulan bu mesafeleri aşamıyorum. Aşamadığım her şeyi de içimden atmak istiyorum."
Sayfa 239 - Dokuz Yayınları
