Sonra tahammül edilmez oldu benim için. Nefret ettim onlardan. Güzelliklerinden, sorunsuz gençliklerinden nefret ettim. Sihirli ışıkların altında birbirlerine sarılmış dans ederken kendilerini çok iyi hisseden bu, geçici olarak şanslı, zedelenmemiş küçük çocukları izlerken onlardan nefret ettim çünkü henüz bende olmayan bir şeye sahiptiler ve kendi kendime sürekli, bir gün ben de sizin kadar mutlu olacağım, göreceksiniz, diyordum.
Sonra fark ettim ki
Su akıyor, rüzgar esiyor, yağmur yağıyor
Her şey yine ve aynı şekilde oluyor
Öyle bir yere geldim ki
Sıcak ve soğuk, aşk ve nefret, savaş ve barış
Üşümek ve sonra ısınmak gibi
Gitsem ayrılık olur, kalsam çöl
Gidersem bende hasret olur ve belki beni sevenler de özler ama
Anladım ki özlemden hiç kimse ölmüyor, ama ben
448 syf.
·
Puan vermedi
Sonra, fark ettim ki,
Su akıyor, rüzgâr esiyor, yağmur yağıyor,
Her şey yine ve aynı şekilde oluyor…
Öyle bir yere geldim ki,
Sıcak ve soğuk, aşk ve nefret, savaş ve barış,
Üşümek ve sonra ısınmak gibi…
Gitsem ayrılık olur, kalsam çöl…
Gidersem bende hasret olur ve belki beni sevenler de özler ama
Anladım ki özlemden hiç kimse ölmüyor, ama ben ölüyorum…
Nefes alıyorum, önemsiyorum ve gitmek istiyorum…
Anladım ki hasret yeni bir aşk`a kadar sürüyor…
Sevdiklerim ve beni sevenler,
Bağışlayın su akıyor ve ben gidiyorum.
T.A
Çok uzunca düşündüm, bu kitabın bende uyandırdığı o kocaman hisleri, her cümlesinde duyduğum o melankolik hazzı, ard arda iki kez okuyuşumun ikisindede kapıldığım o tarifiz duyguları nasıl tarif edebilirim? Sonuç olarak edemeyeceğime karar verdim.
Genç kızların kimseye açmadıkları düşüncelerini, yine düşüncelerini kimseye açamayan bir genç kız anlatımıyla okumanın benzeri bulunmayan bir deneyim olduğunu düşünüyorum. Daha önce okuduğum iki kitabıyla zaten beni yazım diline aşık etmiş olan Osamu Dazai, genç kız portresi çıkarmada kusursuz değil ama hayranlık verici bir iş çıkarmış.
Birde kitabı okurken sürekli kapıldığım bir ikilemden bahsetmek isterim, ben kitaptaki kızdan bazen nefret ettim, kitaptaki kızda kendisinden nefret etti, bende bazen kendimden nefret ettiğimden kızı daha çok özümsedim. “Okurken sanki kendimden bahsedilmiş gibi bir hisse kapılıp utandım” (sayfa 18) şu an anlatmaya çalıştığım düşüncelerimi yine kitaptaki kızın düşünceleriyle alıntılayarak ikilemi daha net anlatabildim sanırım.
Biz bu kitabı 
Meryem ile birlikte okuduk ve bitirdikten sonra ikimizinde aynı duygulara kapıldığını görmek benim için bu kitabı daha eşsiz bir konuma getirdi.
Ve son olarak bir alıntı; “Neden kendimizden memnun olup hayatımızın geri kalanında sadece kendimizi sevemiyoruz.” (sayfa 23)
Ben bir kez bir yardımcı oldu
Bende bir canavar olurdum:))
Dilden nefret ettim! Bu yüzden onu güldürdüm ve onu yabancı, susturulmamış insan sisleri arasında bir camiye mahkum
ettim - bu benim suçum, en korkunç şaraplar. Ve bağışlama yok. Şarap satın almadan Mist Vadisi'ni bırakıyorum - mükemmel bir firar ...
Güngörmez
"Hiç sevmem kışları" derdi. Neymiş üşürmüş de kalın giymek zorunda kalırmış. "Hahh" dedim içimden. "Yazın da, kışın da mahallenin en pejmürdesi sensin..." Bunları o zamanlarda çok yakın olup da sevemediğim, şimdilerdeyse rahmetli olan canım arkadaşıma söylerken yıl 1995 aralığın 17'siydi.
Şimdiyse 2006 yazının
Sonra fark ettim ki
Su akıyor, rüzgar esiyor, yağmur yağıyor
Her şey yine ve aynı şekilde oluyor
Öyle bir yere geldim ki
Sıcak ve soğuk, aşk ve nefret, savaş ve barış
Üşümek ve sonra ısınmak gibi
Gitsem ayrılık olur, kalsam çöl
Gidersem bende hasret olur ve belki beni sevenler de özler ama
Anladım ki özlemden hiç kimse ölmüyor, ama ben ölüyorum
Nefes alıyorum, önemsiyorum ve gitmek istiyorum
Anladım ki hasret yeni bir aşka kadar sürüyor
Sevdiklerim ve beni sevenler,
Bağışlayın su akıyor ve ben gidiyorum