Sesi çok güzeldi… Kur’anı öyle güzel bir sesle okurdu ki; bir başladı mı, sanki beş altı kişi birden okuyor zannederdim ben. Namazlarını çok feyizli kılardı… Namaza dururken titrerdi adeta… Sanki yerler sarsılırdı...
*
Sene 1942. Bir gün Yirmi Dokuzuncu Söz’ü yazdım… Hocamın yanına gittim… Yanına oturttu beni… Baktı baktı dedi:
“Kardeşim! Ben
Sayfa 118 - Nesil Yayınları 1.baskı