birbirini tamamlamak üzere varolanlar
birbirini tamamlamıyor..
kendime dökülüyorum, içime.
ruhumda üzüntümü gizleyecek köşe kalmadı azalıyorum azalıyorum bitmiyorum.
Okur Takip Önerileri
seni sevdiğim günleri çıkarıyorum, beni sevmediğin dünlerden. koskocaman bir hiçliğin çığlıkları..
belki sen de çıkar gelirsin bir gün, bir şiir kitabının sayfaları arasından.
ruhumdan taşındım da seni terk edemedim
yusuf atılgan, “birden kaldırımlardan taşan kalabalıkta onun da olabileceği aklıma geldi, içimdeki sıkıntı eridi.” gibi bir umutla başladığı öyküsünü şu hüzünle bitiriyor: “sustu, konuşmak gereksizdi. bundan sonra kimseye ondan söz etmeyecekti. biliyordu; anlamazlardı.”
her ne kadar denizden atılmış bir balık gibi hissetsem de; bizi bekleyen renkli okyanuslar var biliyorum.
çok karışığım. bir yanım olabildiğince huzursuz ve yorgun. diğer yanım mucizelere ve düşlerin gerçek olabileceğine hala inanıyor ve heyecanını koruyor. bu iki yan arasında ben, eziliyorum.
Frida Kahlo
ama dudakları galaksinin kenarı gibiydi, kalbindeki uzay boşluğuna kaç yıldız düştüyse yok oldu..
umarım sana kanat verecek birini bulursun ve bu kişi seninle uçmaya karar verir. umarım seni hak ettiğin kadar hak eden birini bulursun ve umarım öyle insanlar hala hayattadır..
insan hiçbir umut beslemediği zaman durumu kabullenebiliyor ama kapkara bulutlar arasından iğne ucu kadar kendini gösteren bir güneş ışını belirince bütün dünyası o ışığa bağlı oluyor..
sanki kırılmış da parçaları tekrardan yapıştırılmış bir bibloydu bedenim. her an parçalanmamı bekliyor gibiydiler.
