Ne kadar da yozlaştık ..
Müşterilerinden orta yaşlı olanı balık ekmeğinin fotoğrafını çekiyor, hemen arka fonda da dişsiz amca sırıtıyor. Gerçekten şaşırmamak işten bile değil! Sahi ne zaman bu kadar fotoğraf sevdalısı olduk, üstelik bu sayede her anımızı ölümsüzleştirmek adına bencilce yaşar olduk? Oysa insan bir kez olsun düşünmez mi o fotoğrafı paylaşırken, bulan var bulamayan var diye. Arkadaş listenden biri “bana ne kardeşim senin yediğin balıktan,” dese… Gerçi o zaman çare basit, onu arkadaşlık listenden silebilirsin, üstelik o sildiğin arkadaşınla tek muhabbet dahi etmedin, nereden tanıdığını ve ne zaman arkadaşlık listene eklediğini de bilmiyorsun. Terimlerimiz bile artık çok değişti; birbirlerinin telefonlarını inceleyen iki arkadaşın, “Seninki kaç mega piksel?” diye soruyor olması gibi. Eskiden olsa renkli mi renksiz mi, fotoğraf çekiyor mu ya da flaşlı mı diye sorardık. Derken dediklerimin temsilî resmi olan, ağzında sakız varmış gibi yayvan yayvan konu açan genç, “Ben fotoğraflarımı clouda yükleyeceğim, otuz iki gigabaytım nerdeyse doldu,” diye ekledi. Eskiden olsa filmdeki otuz altı pozun kaçının yanmadan çıkacağını düşünür, fotoğrafları saklamak için bir sürü albümler alırdık. Mum ışığında bakılan fotoğraflarımız vardı. Bir de şu selfie denilen çılgınlık yok mu, ne kadar yalnız olduğumuzun en büyük kanıtı. İnsan kendi fotoğrafını çeker mi hiç? Verirsin adam gibi birine çeker, ille fotoğrafçı olmasına da gerek yok hani.
Kimsesizler Postası
“ALLAH yeniden başlayanların yardımcısıdır”
"ÜZÜLME!
İnsanlar senin kalbini kırmışsa üzülme!
Rahman, “Ben kırık kalplerdeyim” buyurmadı mı?
O halde ne diye üzülürsün ey can?
Gündüz gibi ışıyıp durmak istiyorsan;
Gece gibi kapkaranlık nefsini yak!
“Derdim var” diyorsun;
Dert insanı Hak’ka götüren Burak’tır; sen bunu bilmiyorsun.
Sanma ki dert sadece sende var.
Şunu bil ki; sendeki derdi
Çok yoruldun.
Bazı şeyler yolunda gitmiyor değil mi?
Alıp başını çok uzaklara gitmek istiyorsun. Peki bu halinden Rabbinin haberi olduğunu hatırladın mi? Madem yapan bilir, bilen konuşsun: Şimdi sadece küçük bi adım atmalısın. Önce O'nun ismiyle başla.
Kaçmak istiyorsun herkesten. Belki hayatın karmaşasından, insanlardan, yaşanmışlıklardan... Sadece biraz uzaklaşmak... Bunun en kolay yolu olarak da uykuyu seçiyorsun. Peki uyumak çözüm mü sence?
Ya da bir şeylerden kaçmaya çalışmak mı demeliyim? Hoş, ne yapacağını da bilmiyorsun...
Elbette seni de, bu üzerindeki hali yaratan da Allah.
"Kalpler ancak Allah'ı anmakla huzur bulur. "
Sonra at şu yorganı üstünden ve ne yapman gerekiyor onu düşün. Hepsini sırala.
Yarım bıraktığın ne varsa bir yerden başla. "Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla" başla.
Yatağına çekilmek yerine Hira'na çekil sen de. İşte o zaman her şey yoluna girecek.
Lâ tahzen! (Üzülme!) Bir şey olmuyorsa: Ya daha iyisi olacağı için, Ya da gerçekten olmaması gerektiği için olmuyordur.
Şu uçan kuşlara bak! Ne ekerler, ne biçerler…
Onların rızkına kefil olan Allah; seni mi ihmal edecek sanırsın!
Yeter ki sen istemeyi bil.. Lâ tahzen! (Üzülme!)
İnsanlar senin kalbini kırmışsa üzülme! Rahman: (cellecelaluhu),
Bir İmam ile bir papaz münazara yapmak için buluşmuş.
İmamın, papaza ilk cümlesi,
- "Papaz efendi, çoluk-çocuk nasıl?" olmuş.
Papaz, kibirle yüzünü ekşitip:
- "Hristiyan din adamıyla münâzaraya geliyorsun, daha papazların, papanın çoluk-çocuk edinmek gibi süfli (aşağılık) işlerle meşgul olmadığını bilmiyorsun öyle mi? Bu ne cehâlet!"
İmam gülmüş,
- "Bilmediğimden değil fakat kendinize bile yakıştıramadığınız, süflî yani iğrenç bulduğunuz, "eş ve evlât edinme vasfını" Allâh'a isnat edişinizdeki tutarsızlığı size söyleyeyim dedim."
Bu son söz ile münazara sona ermiş.
