Sonu olan bu alemde sonsuzluğun yolcusu olan insan, arzımızın bu yalnız yolcusu, burada bir muamma olan hayatına bir hikmet, kendine dost, düşüncesine destek bulabilmek için sonsuzluğa sığınmak mecburiyetindedir.
Peki, ya gözler? Gözlerimizi demleyenler kim sevgili dost? Bir insan neden ağlar? Kaybolsak gitsek yokluğumuzu kim fark eder? Gözlerimiz dolduğunda o ıslaklığı ilk kim fark eder? Zifiri kalabalık bu dünyada yalnız kalmayı hak edecek ne yaptık? Ya da bir mükâfat mıdır bu olanlar? Gözlerimiz günahlarımızı temizlemek için mi yağıyor yoksa?