"Tık… Kapandı telefon. Bu da aynı diye geçirdim içimden.
Bir gün dediklerimi değil, demek istediklerimi anlayacak bir erkek çıkmayacak mı karşıma!
Hava kötü dediğimde sadece havadan söz etmediğimi anlamak bu kadar zor mu?
İlle de, ben bu hayattan bıktım, türünde sözler mi etmeliyim?
İşim çok dediğimde, bana sahip çıkacak bir erkeğe ihtiyaç duyduğumu anlayacak biri… Yanımda olmanı istiyorum diyemediğim için bu yağmur içimi ıslatıyor dediğimi nasıl anlamaz ?
Düpedüz, sarıl bana dedikten sonra sarılmanın ne anlamı kalır! ''
Ben top oynarken kara lastikten yapılma ayakkabı giymiş bir adamım. Ayağıma kara lastik ayakkabıyı giyebilmem için babam el arabasıyla pazarda kaç kilo domates satardı bilmiyorum, hiçbir zamanda bilemedim. Yağmurlu havalarda oluşan çamurda kayardı kara lastikten yapılma ayakkabı, birde ayağımın kenarını daima yara yapardı, kokusu ve esnekliği
BİR ÖLÜ VE BİR KİTAP
Öleli BİR YIL OLUYOR. Belki adını çoğunuz duymamıştır. Yaşasaydı, adını duymayanız kalmazdı belki.
Öyle ölüler vardır ki, ben onların öldüklerini düşündükçe, vakit olur, yaşadığımdan utanırım. Onlar kadar değerli, onlar kadar büyük, onlar kadar iyi olmadığıma bakmaksızın yaşamaklığım kötü bir iş gibi gelir bana. Sonra, yine onlar kadar iyi, değerli ve büyük olmak için yaşamak, isterim yalnız.
Yazıcı Kemal Ahmet benim bu ölülerimden biridir. Dişlerine yapışmış dudaklarından ciğerlerini parça parça, kuru yapraklar gibi dökerek öleli bir yıl oluyor.
Bence büyük bir ölünün yıldönümündeyiz. Biliyorum, ne toprağına çiçek konacak, ne gazeteler fotoğraflarını basacaklar. Kim bilir, böyle yapılsaydı, onun anımı büyüklüğünden bir parçasını kaybederdi belki. Belki, bugün, burda, benim ondan söz açmam bile saygısızlıktır. Ancak, n’eyleyim, önümde onun “Gülen Nar ile Ağlayan Ayva” adlı kitabı duruyor. Bunu iki üç gün önce, sağ olsun, Ahmet Cevat adında bir delikanlı bastırmış, bana da göndermiş.
Ben bu kitabı okumayan kalmasın istiyorum ve işte bunun içindir ki, seslerle dolu bir bulut ağırlığıyla susacak yerde bir sürü boş, kuru lakırdı ediyorum. Kemal Ahmet sağ olsaydı beni anlar ve bu yaptığımı gülünç bulmazdı gibi geliyor bana…
[Nazım Hikmet(Orhan Selim takma adıyla) / Akşam, 5.4.1935]
Ölmeme çok az kaldı. Günahlarımı yok edemezsiniz, ama bana bir şeyler öğretebilirsiniz. Yeterince resim ve özlü söz paylaştınız bana kalırsa. Yalvarıyorum size bana bir şeyler öğretin. Az kaldı öldüm öleceğim, bir şeyler öğrenerek yükümü hafifletmek istiyorum. Sadece resim ve özlü sözler yetmiyor bana. Bir şeyler öğretin bana. Yalvarıyorum size. Sabah kahvaltıda neler yediğinizi yazın, sizi aldatan arkadaşınızı, sevgilinizi anlatın, otobüste, metroda gördüğünüz yanlışı, beğendiğiniz bir filmi anlatın. Hayallerinizi, kaygılarınızı, sahtekârlık hakkında bildiklerinizi anlatın. Bir kişi için can olabilmeyi, can yoldaşı olabilmeyi anlatın. Okuduğunuz kitabı, bir yazarı, bir şairi, saf bir aşkı anlatın. Sevmeyi, sevilmeyi anlatın. Lütfen yeter özlü söz paylaşmayın, kusacağım artık. Ölüyorum ben, ölmeden bir şeyler öğretin bana
Sevgili dostlar; bir konuda destek istiyorum. Bu platformun mükerrer alıntı diye şikayet üzerine alıntı silme durumu var. Bir kitabın alıntılarının tekrarını önlemesi açısından mantıklı gözükmektedir. Lakin her kullanıcının yıllar içinde kitapları ile olan ilişkisini gözden geçirmesine, o kitapta yıllar önce yaptığı alıntıları okumasına bir engel teşkil etmektedir. Alıntı eklemek bir kitabın satırlarını kalemle çizmektir. 3 yıl sonra ben kitaplığımda bir kitabı incelerken nerelerin alıntısını yaptım diye bakacağım. En doğal hakkımda. Lakin bu platformda bir kitap sever olarak çözemediğim ve bana tüm okurları potansiyel hırsız önyargısı ile yaklaşma söz konusu. Sizle paylaştığım bu düşüncem itirazlarım arasında beklerken, eklenmesi için isteklere 30 yakın kitap adı göndermişken, şikayet edilen alıntı hızla silinebilmektedir. Bence silmeden önce ivedi bir şekilde okumayan ülkemdeki insanlara daha geniş kitap veri tabanı ile ulaşmaktır. Sizlerden destek ve yöneticilerden alıntıların bu gözle değerlendirilmesini rica ediyorum. Benim kullanıcı olarak arzu ettiğim, platformun arzu ettikleri kadar değerli görülmelidir. Bu manada aklıma gelen ilk şey bir alıntı birden fazla tekrara giriyorsa, o alıntı ile diğer kişide bir şekilde ilintilemelidir ki yukarıda sözünü ettiğim arzu arzu olmaktan çıkıp hayat bulsun.
"Özellikle de güneş, zer. Tanrı 'nın güneşi. Tanrı 'nın en güzel çiçeği. Isıtan ve tohumları yeserten güneş. "
Okulda okuduğumuz ve tohumları yeserten güneşten söz eden bir şiiri animsadim. Şu adam müthişti.
"Her şeyi olgunlastiran güneş. Mısıra rengini veren ve nehrin sularını saydam kılan güneş. Güzel değil mi zeze? "
"Güz. Güneşsiz günleri sevmiyorum. Gelmesiyle gitmesi bir oldu mu seviyorum yağmuru. Uzun sürdü mü, her yanım kuflenmis gibi geliyor. "
"Tanrının güneşi bu denli Güzelse, sen bir de otekini düşün. "
Nutkum tutulmustu :
"Hangi öteki güneşi, adam?çok büyük olan bunu tanıyorum bir tek. "
"Daha büyük olan bir başkasından söz etmek istiyorum. Yuregimizde doğan güneşten. Umutlarimizin gunesinden. Duslerimizi de uyandırmak için gogsumuzde uyandirdigimiz güneşten. "
Sayfa 72Kitabı okudu
Ben top oynarken kara lastikten yapılma ayakkabı giymiş bir adamım. Ayağıma kara lastik ayakkabıyı giyebilmem için babam el arabasıyla pazarda kaç kilo domates satardı bilmiyorum, hiçbir zamanda bilemedim. Yağmurlu havalarda oluşan çamurda kara lastikten yapılma ayakkabı kaymakla kalmaz birde ayağımın kenarını yara yapardı, kokusu ve esnekliği
