Monte Cristo Kontu (2 Cilt Takım)Alexandre Dumas · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202025,7bin okunma
Başlangıçta nasıl yalnızsak, sonda da yalnızız, dünyanın derin gizilgücünden koparıp aldığımız mutlu anları anımsarız, mutluluğun tutsaklığını isteriz ille de ve kulak verdiğimiz tek bir ses vardır; o maskeli esrarın sesi, o gözle görülmeyen kalp atışı ki, sonunda kendini gösterdiğinde en korkunç gerçeği dillendirir, geriye dönüşü olmayan cezayı açıklar:
Sen sevmeyi bilemedin. Sende sevme yeteneği yok.
O korkunç kehanetin ne kadar doğru olduğunu itiraf etmek için anlatacağım bu öyküyü. Ben sevmeyi bilemedim. Bende sevme yeteneği yoktu.
Sayfa 11
Herakleitos yanılmış. Değişmeyen tek şey kadınlar :D
Yârda insaf yoktur, bende yok derman
Yazık ki işlerim Allah’a kaldı
Kaşları katlime yazıyor ferman
Kanlı kirpikleri kalbime daldı
Gözleri gönlüme zehir atıyor
Zülüfü söngüdür, cana batıyor
Şehit mezarında gönlüm yatıyor
Sevda kılıcını boynuma çaldı
Aman KARAC'OĞLAN aman, bunaldım
Aşkın çöllerinde şaşırdım kaldım
Bir püsküllü derdi başıma aldım
Bu azgın dert beni gurbete saldı
zehir zemberek icimdeki duygularla uyandım yine sabahın karanlığında !
Kahvaltıdan önce sigaraya baslamak artık şart oldu tek dosttum elimde tuttuğum zehrini içime cektiğim sigaram oldu ! Bir yandan sitemlerim anlatamamanın hüznü bir yanda umutlarımın bir bir yok oluşu kaybettim artık inancımı aşka hayata dair ..
Kimseler bilmesin diye hüznümü çırpınmıyorum artık zaten işlemiş gözlerimin içine yüreğimin en derinine doluya koysam olmuyor boşa koysam almıyor misali kimin ne düşünceğinide boşverdim aslında ..
Kendin için yasa diyorum artık bundan sonra aslında kendi kendime teselliler veriyorum iç sesimle ...
Çaresizliğin dibine vuruyorum rotasını kaybetmiş denize düşmüş boğulmaya yüz tutmuş gemi misali battıkca batıyorum...Artık bir yerden sonra kendi kendimi teselli etmekten vazgeciyorum umursamazlığı görmemezlikten gelmeyi sırtıma hırka misali giyiyorum olmuyor iki gözüm içim içimi kemiriyor ifadeler anlamsız kalıyor tarif edemiyorum
Bir yangının içinde ne kadar kül olunursa bende o kadar yanıyorum !Dünya artık gözümde kerbela !
09/03/2019 Sonyemin
Çalakalem yazım
Yıllardır sevdiğim, ama bir türlü onu sevdiğimi belirtemediğim bir kız vardı. Ben onun hakkında herşeyi öğrenmiştim, ama o benim hakkımda hiç bir şey bilmiyordu. Varlığımdan haberi bile yoktu. En yakın arkadaşından, gittiği cafelere, içtiği içeceklere, hatta sevdiği müziklere kadar biliyordum. Kısa süreli bir ilişkisi olmuştu, ve sonrasında
Benden 00:20
Mantık neydi o dakika geçebilir miydi bahşettiğim sevginin önüne
ölümüne giderken solunda yaşamaya çalıştım yaralıda olsam sen varsın diye aldandım
Ne bir söz diledim senden
ne de başkasına darıldım
sadece sen kal diye yalvardım
bu yalvarmalar belki apaçık gitme kal demek değildi bazen göğsünde uyumak isterdim demişimdir bazense nefesini ver bazen sen bazen siz hep bana demişimdir sen ya da artık oldun daha da siz bu bir kıskançlık değil sevgilim sadece saçının tek telini bile ayrı sevmektir varolsun yanında biri
ben yokolurkende varolmuşum yanında değil mi
Korkular neşeler umutlar geceler hepsi senden öteye gidemezken bende sayıklarcasına
dilimde kalbimde acı verircesine tekrarlandılar
Bir dünya kurdun da bize o dünya sendin gittin kaldı sandın bir dünyam hayır kalmadı
Bu dünya da zaten bir isteğim yok gözlerim seni süzemezken bakışlarımın başkasında gezdiği Yok
Kasvetli sonbaharın
bir hikâyesi yok bende.
Hiç işitmedim ezgisini
rüzgârın taşıdığı
ölü hurma yapraklarının.
Ne de kuru otların
ezgisini bilirim.
Tek bildiğim yeşil düşü
acılı yeryüzünün.
Canım yandıkça gülümsemek, hep yaptığım ve hep yapacağım bir şeydi. İnsan bir yerden sonra acılarına gülümsemeyi de öğreniyordu. Baktı ki sevecek kimsesi yok, o zaman acılarına sıkı sıkıya tutunup onlara gülümsüyordu. İnsanlar mutlu olduğunda gülerdi ama benim hayatımda beni mutlu edecek hiç bir şey olmamıştı. Bir süre sonra bende bana sadık acılarıma gülümsemeyi öğrenmiştim. Acılarım insanlar gibi değildi, beni terk edip gitmeyen tek şeydi
Sayfa 216Kitabı okudu
Du bakali n'olecak?
Boğaziçi’nin Karadeniz Boğazına yakın Anadolu yakasında, deniz kıyısı üstünde bir çayevi… O çay evinin hemen bütün müşterileri, hep o semtin insanları olduklarından ve oraya sık sık geldiklerinden birbirlerini tanırlar. Çoğu da emeklidir. Emekli olunca konuşmaları doğal olarak geçim sıkıntısı, pahalılık, sürekli zamlar vb konular üstüne oluyor.
O
