Şimdi bu cümleler dağıtacak beni, kalemi kullanmaya elim varmıyor aslında. Her geçen gün eksilirken satırlarım, aslında bir ben eksiliyorum benden. Hüzünlere dalacağım şimdi gündüzü beklerken, ne tuhaftır ki sanki sadece gece anlıyor kalemimi bir de ben anlıyorum.
Satırlar dahi anlatamıyor üstüme sinen bu boşluğu, ben kendimi anlatamıyorum bana. Bilirsin, ilk kendimi anlamam gerek bir kaç cümleye sığdırabilmek için. Kendimi anlatabilmem için uzun satırlara ihtiyacım var mı bilmiyorum, belki de bir kaç cümleye sığdırabilecek kadar basit biriyimdir, bilemiyorum.
Uzağa düştü yolum kendimden, tanımıyorum ben bu kadını. Yerimden yurdumdan etmişim gibiyim kendimi. Kendimi kendimden dışlıyorum, her şeyden vazgeçmiş gibi.
Kendi satırlarım yetmiyor bana, yazmam gereken ben değilim bunu da biliyorum. Yazmam gereken hem bir kaldırım taşı hem de bir çiçek, ikisine de anlam yükleyebiliyor bu boşluktaki kafamın içi.
Kalemim hala elimde ve bu kapı ne zaman çalınır bilmiyorum. Oysa ki kapı eşiğinde oturan bile benim. Bilirsiniz, bir evden kovulmuşsanız kapı eşiğinde yazmak da zor gelir okumak da
Bir gün bırakacağım bu bedeni, ruhum terk etmek ister gibi kaçıyor bedenimden. Ne ölüm ne de yokluk yıkacak beni, beni kendi cümlelerim devirecek.
https://1000kitap.com/Esen_G