“Ve af diliyorum,” dedi bu kez babam bakışları bana dönerken. “Canım kızım Eftalya, beni affet seni düşürdüğüm bu cehennem için. Beni affet geleceğini kurtaramadığım için ve beni affet seni babasız bıraktığım için.”
Sadece kitaplar ona yaşamın çok anlamlı olduğunu hissettirebilir, onun ruhunu rahatlatabilir ve geleceğe umutla bakmasını sağlayabilirdi. Eğer kitaplar da olmasaydı bu zorlu ve sancılı günleri atlamazdı.