“Zalmay’la biz burada bekleriz,” dedi Raşit. “Ah, unutmadan...”
Cebinden bir tane çiklet çıkardı, gergin bir tavırla ama büyük bir lütufta bulunuyormuşçasına, veda armağanı olarak Azize’ye uzattı. Azize çikleti aldı, teşekkür ederim, diye mırıldandı. Leyla kızının zarafetine, bağışlama kapasitesinin genişliğine bir kez daha hayran kaldı, gözleri doldu.