ki hâlâ zilleri çalıp kaçmak istiyorduk
yarım yamalak aşk kırıntıları
tabakta bırakılmış, yazıl atılacak bir sevda haritası,
hatta el değişmemiş delilikler istiyorduk.
çocuktuk daha
büyümeye direniyorduk,
iş toplantılarında lolipop zamanlar düşlüyorduk*
var oluş acısı*
Susarak büyümüş iki çocuktuk biz, kendisini sevmeyi bilmeyen. Yanımızda birisi olmadan sevincimizden utanırdık. Kaç hayat evimizde bizden çok soluk aldı. Sonra harfler girdi yoksulluğumuza. Sonra dünyanın bütün mazlumları. Elimde başkalarının rüyası, bir var oluş acısıydım önünde. Yazmaya, okumaya ayırdığım zamanlar senin de zamanlarındı. “Tenha gezen evliyam” dedim.
“Ben gittim harf harf dağıldım / Sen tamamladın cümlemi.”
Hepimiz bir zamanlar çocuktuk ve hepimizin kendimizce doğru olduğuna inandığı birtakım sanrıları vardı...
Hepimiz bir zamanlar çocuktuk…
Bizim çocukluğumuzda savaşlar henüz televizyon ekranları ile evlerimizden içeri, odalarımızdan içeri girmiyordu. Beyinlerimizden ve yüreklerimizden içeri girip yaşamamıza egemen olmuyordu.
Bizim çocukluğumuzda tanıklık ettiğimiz savaşlar, yaşıtlarımızın plastik tabancalar, tahta tüfeklerle yalancıktan gerçekleştirdikleri sokak savaşlarıyla. Bir de zaman zaman büyüklerimizden dinlediğimiz savai zaman yoklukları vardı anlatılan… Bunlar anlatılırdı ki, bugünün değerini daha iyi anlayalım…
Kısacası yaşıtlarım ve ben savaşsız büyüdük. Şimdikiler gibi değil.
Sayfa 101Kitabı okudu
