Bir gün, "benim için şiir yazdın mı hiç" demiştin. Göstermiştim, "şu heves sensin, şu incinmiş gurur sen, şu utangaç aşk, şu Posta Caddesi'ndeki daktilo sesi, çocukların okul dönüşü sevinci sen." Kuşkuyla bakmıştın yüzüme. Kirpiklerim içime dökülüvermişti. Susarak büyümüş iki çocuktuk biz, kendisini sevmeyi bilmeyen. Yanımızda birisi olmadan sevincimizden utanırdık. Kaç hayat evimizde bizden çok soluk aldı. Sonra harfler girdi yoksulluğumuza. Sonra dünyanın bütün mazlumları. Elimde başkalarının rüyası, bir var oluş acısıydım önünde. Yazmaya, okumaya ayırdığım zamanlar senin de zamanlarındı. "Tenha gezen evliyam" dedim. "Ben gittim harf harf dağıldım / Sen tamamladın cümlemi."
Çocuklar top yapar oynarlardı. Ellerimiz çamurlu, azar işitirdik annelerimizden. Bacaklarına sarılırdık. Ondan yine ona kaçardık. Bir oyun olurdu hayatımız. O zamanlar daha çocuktuk, kimse bizden bir şey beklemezdi.
Sayfa 53 - Hece Y.Kitabı okuyor
Oysa hepimiz bir zamanlar çocuktuk...
Büyüklerin çocukları hiç tanımamaları her zaman şaşırtmıştır beni.
Sayfa 82Kitabı okuyor
Bir gün, "benim için şiir yazdın mi hiç" demiştin. Göstertmiştim, "şu heves sensin,şu incinmiş gurur sen, su utangaç aşk, şu Posta Caddesindeki daktilo sesi, çocukların okul dönüşü sevinci sen." Kuşkuyla bakmıştın yüzüme. Kirpiklerim içime dökülüvermişti. Susarak büyümüş iki çocuktuk biz, kendisini sevmeyi bilmeyen. Yanımızda birisi olmadan sevincimizden utanırdık. Kaç hayat evimizde bizden çok soluk aldı. Sonra harfler girdi yoksulluğumuza. Sonra dünyanin bütün mazlumları. Elimde başkalarının rüyası, bir varoluş acısıydım önünde. Yazmaya, okumaya ayırdığım zamanlar senin de zamanlarındı. "Tenha gezen evliyam" dedim. "Ben gittim harf harf dağıldım/ Sen tamamladın cümlemi."
insanlar...
Bir zamanlar çocuktuk ve kendimizi severdik. Mutluyduk. Ne değişmişti?
Sayfa 310 - RyenKitabı okudu
-Ona öyle şeyleri nasıl söyleyebilirsin? O daha bir çocuk.
-Bir zamanlar hepimiz çocuktuk.
Sayfa 49Kitabı okuyor
Bugün ne olmuş olursak olalım , hepimiz bir zamanlar çocuktuk .
Sayfa 112Kitabı okudu
Bak çocuk!
Bizde bir zamanlar çocuktuk
Portakallar soyup başucumuza koyduk
Başucumuzda tarifsiz acılarla avutulduk
Öğrendik hayatı bütün yalanlara doyduk
Senaryoyu çiğneyip sahte gülümseyen kötü birer oyuncuyduk...
Bir gün, "benim için şiir yazdın mı hiç" demiştin. Göstermiştim, "şu heves sensin, şu incinmiş gurur sen, şu utangaç aşk, şu Posta caddesi'ndeki daktilo sesi, çocukların okul dönüşü sevinci sen." Kuşkuyla bakmıştın yüzüme. Kirpiklerim içime dökülüvermişti. Susarak büyümüş iki çocuktuk biz, kendisini sevmeyi bilmeyen. Yanımızda birisi olmadan sevincimizden utanırdık. Kaç hayat evimizde bizden çok soluk aldı. Sonra harfler girdi yoksulluğumuza. Sonra dünyanın bütün mazlumları. Elimde başkalarının rüyası, bir var oluş acısıydım önünde. Yazmaya, okumaya ayırdığım zamanlar senin de zamanlarındı. "Tenha gezen evliyam" dedim. "Ben gittim harf harf dağıldım / Sen tamamladın cümlemi."
Sayfa 24Kitabı okudu
Bugün ne olmuş olursak olalım, hepimiz bir zamanlar çocuktuk.
Sayfa 113Kitabı okudu
Baban
Saba, o zamanlar sadece çocuktuk. Büyüklerin dünyasının sınırlarından haberimiz yoktu. Dünyanın duvarlar ve parmaklıklarla dolu olduğunu, insanların birbirinden ayrıldığını bilmiyorduk. Köyün sınırındaki dağlar girintili çıkıntılıydı, nasıl bir çizgi çekilebilirdi oraya? Ülkeler bile ayrılamazken iki insan nasıl ayrılır? O zamanlar çocuktuk, tanımıyorduk sınırları; belki de anlayabilecek kadar zeki olmayacağız asla.
Sayfa 39 - KetebeKitabı okudu
"Bugün ne olmuş olursak olalım, hepimiz bir zamanlar çocuktuk."
Sayfa 113Kitabı okudu
“Bugün ne olmuş olursak olalım, hepimiz bir zamanlar çocuktuk.”
Sayfa 113
