Ben yalnız biriyim.Hiçbir insan da kendimi bulamadım.Bulsam bile yanıldığımı gördüm her daim.Aşk dediğimiz şey hep bir yanılmaca değil midir ? Yanılmaktan yoruldum.Kendimi unutacak kadar ne yaptım ki bu dünyada.Yalnızlığıma tutundum, toplumdan ne bir şey gördüm ne de aradım.Kendimi bulamayınca varoluşsal sıkıntılara daldım daima, ebeveynlerime dava açabilecek imkanım olsaydı eğer beni bu dünyaya getirmemelerini dilerdim.Bu dünyanın kahrı,endişesi,her geçen gün artan yok oluşuna şahit olmak istemiyorum artık.Bu cümleleri bile yazarken varoluşsal sıkıntıya girdiğimi dahi görebilirsiniz.Hoşuma da gitmiyor değildi ama inanır mısınız bu durumdan bile sıkıldım.İnsanların içinde yalnız kalmaktan sıkıldım.Beni bütünümle kabul edecek,düşüncelerime sadık kalacak o kişiyi aramakla geçmiş ömrüm."Ne geçti eline ! " diye bağırdım içimden kendime.Umut böyle bir şeydir dostlar, insana acı bile veriyor olsa da yitiremiyorsun.Çok şey istemedim her daim az ile yetinecek bir yaşam kurmayı hayal ettim.İnsan,insana bunu bile çok görüyor bu devirde.Sokağa çıktım yürüdüm.Saat dörde çeyrek var.Elimde bir kitap ama okumadan yürüyorum.Soluklanayım diye dururken gökyüzüne bakıp durdum daima.Söylendim kendi kendime Ucuz olan tek şey dünyanın kahrı; dünyanın kahrını çekmek bedava!
İlk Ölüm
Şubat Ayı Öykü Etkinliği. 🍀
#154732904
Yine kulaklarıma fısıldayan ama yüreğimi parçalayan o sese uyandım bu sabah. Güneşin de sesi olur mu demeyin, çünkü sadece kulaklarımdan biliyorum onun varlığını. Gözlerime değen ışığının yansıması sanki yeşermeye başlayan morluklarımın rengi gibi geliyor. Işığın, ısının
Sürekli haklı olan ben olmak istemedim asla.bu çok ağır bir şey.. haksız olsaydım da bedel ödeseydim bu kadar ağır olmazdı.
onun ise gözyaşları köprücük kemiğinde şimdi
Köprücük kemiğinin üzerinde parmaklarımı gezdirdim sonra... Bir yandan beni anlamadığını
söyledim, bir yandan sevmeye devam ettim. Sustum sonra, anlamasını istedim sevgimi. Uzaklaştım,
duymasın istedim bendeki onu. Nerede olduğumu ben bile bilmek istemedim. Nerede olduğumdan
haberi olsun istemedim. Köprücük kemiğine bir veda idi benimkisi... Gözyaşları oraya kadar akmıştı,
ıslaktı boynu ve harf harf okunuyordu gözlerinden aşkı.
Git dedi inadına. Çok sevdiğimi, kıyamadığımı, gitmeyi istemediğimi bilirdi oysa. Birinin
acımasız olması gerekiyor bazen. Birinin yolu açması gerekiyor. Yolu açan oydu, gitmesem olmaz mı
der gibi baktım gözlerine. Olmaz, dedi gözleriyle. Belki de haklıydı olmaz derken. Baktım dudaklarına konuşmak ister gibiydi. Gidişimi seyredecek hali yoktu, birkaç cümle söyleyecekti
mutlaka. Ağır attım adımlarımı, kapıya yaklaşırken ona uzaklaşmak sanki dünyadaki tek derdimdi.
İnsan ne pahasına olursa olsun kalmalı bazen...
Ben beceremedim kalmayı, git lafına alerjim vardı belki. Tam olarak bilmiyorum ama acıydı o laf,
öyle sevilecek bir şey değildi. Bana gitmek yakışırdı, bir de mavi. Mavi gerçekten yakışırdı bana,
ona da yakışırdı. Sanki mavi mavi giyinip gökyüzüne karışmak için doğmuştuk. Ayırdı bizi, benim
yerim gökyüzü değilmiş demek ki.
Bak dedim, ben seni seviyorum...
Sayfa 26Kitabı okudu
Sizlere okuyabileceğiniz bir kitap önermek istyorum cnku ben hiç elimden indirmek istemedim çok severek okudum muhteşem bir kitap kitabın adı yamalı hayaller yazarı.lori wilde sidetle tavsiye ediyorum belki kimileri sevmez belki kimileri sever yazar çok akici yazıyor kariyeri uğruna br yandan her şey icn mücadele eden bir yandan da sevdiği adamdan vazgeçmek zorunda kalan bir kadın kariyeri icn geleceği icn hiç bir şansı yoktu ama tek bir şansı vardı o da onu kulandi ve başardı