Herkese merhaba,
Bugün sizlere "İvan İlyiç'in Ölümü" isimli bu güzel kitap hakkındaki düşüncelerimden bahsedeceğim.
Tolstoy'un bu kitabını okurken "ölüm" üzerine "gerçekten" düşündüm! Tolstoy kitapta "ölüm" teması üzerinden hayatı daha farkındalıkla yaşamamız gerektiğini anlatmış bizlere. En azından ben böyle bir çıkarımda bulundum.
•••
Bu kitap 88 sayfada bir insanın hayata nasıl yalnız geldiyse aynen öyle yalnız gideceğini anlatıyor. Bu, çevremizde sevdiklerimiz olmayacak ya da kimse bizi sevmeyecek şeklinde bir yalnızlık değil. Daha çok bireysel farklılık. Mesela ne kadar yerinde kelimeler seçsek de karşımızdakine gerçekte yaşadığımız mutluluğu ya da mutsuzluğu tam anlamıyla, bizim hissettiğimiz gibi anlatamayız, hissettiremeyiz. Bu nedenle her insanın acısı, yalnızlığı, hastalığı en zor ve en büyük olandır. Aynı zamanda ne yaparsak yapalım bizi -bizim istediğimiz gibi- anlayamazlar. Tıpkı çevresindekilerin İvan İlyiç'i anlayamadıkları gibi.
Okunması kolay, kısa fakat çok dolu bir eser kaleme almış Tolstoy. Okuduğumda da üzerine düşündüğümde de farkındalık kazandığım bir konuyu işlemiş. Ben çok beğenerek okudum.
Okumayı düşünen herkese de daha fazla ertelemeden okumalarını tavsiye ediyorum.
Herkese keyifli okumalar diliyorum. :)
"Niye açıklama yapıyorum ki, sanki anlayacak!"
"Durumu kötüydü ve onun durumunun kötü olması doktorun da, başka herhangi birinin de umrunda değildi, çünkü durumu kötü olan oydu."
