Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.7
D
D
@db1234
si je vis
150 okur puanı
Şubat 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Kar yağıyor. Bulunduğum yerden ufuk görünmüyor bile. Beyaz geceler ve ben bu kitapla sonlandırıyorum geceyi. Böyle sarsacağını hiç düşünmeden başlıyorum bu varlığa. Yazarımız son dönemlerde parlayan küçürek öykü türünde kendini aşıyor. Şiddetle tavsiye etmiyorum (!)
"Bu kitapta anlatılanların hepsi gerçek. Keşke olmasaydı."
Her cümlede bir tokat, her cümlede bir silkiniş, her cümle bir çırpınış. İnsanlığa dev bir megafonla yapılmış sarsıcı bir manifesto hissi...
"Senden korkuyorum, çünkü sen, kendinden kaçtığın gibi hiçbir şeyden kaçmıyorsun."
Dönemimiz itibariyle toplumsal karamsarlığımızın zirve yaptığı bu dönemde ilaç gibi gelen bu kitabı su gibi içtim. Ancak yanlış anlaşılmasın, bu kitabı yazarımızın söylediği gibi “Yanımdan geçen insanlar bana bakıp halime şükrediyordu.” cümlesindeki anlamıyla bir şükretme nedeniyle değil, kendi enerjimin ve farkındalığımın tavan yapması için su gibi içtim. Çünkü hepimiz biliyoruz ki Mitat Enç hepimizden daha iyi görüyordu.
“Yedi, sekiz yaşlarında gözlerini kaybedip, otuzuna kadar yakınlarınca giydirilip, yedirilen kat kat körleştirilmiş zavallılar tanıdım.” Kendisi her ne kadar ilk başlarda bu durumu inkar etse de, alışamasa da az önceki alıntıda sözü ettiği kişilerden olmadığını bize açık açık gösteriyor. Özellikle yazarın yaşadığı dönemi dikkate alırsak ne kadar zor bir süreçte kendisini geliştirdiğini, ülkesine ve ailesine verdiği değeri daha iyi anlayabiliriz. Aradan yetmiş yıl da geçse eğitim sürecindeki sıkıntıların, yozlaşmışlığın neredeyse aynı olduğunu hissediyor ve görüyoruz. Yazarımızın bu sıkıntıları da çok akıcı bir dille tasvir etmesi açıkçası kendi adıma kitabın bütünü için oldukça olumlu diyebilirim.
Kör ama hayatı duyan bir hayat yaşayan Mitat Enç’in bu kitabında edebi yönden eleştirilecek kısımlar olsa da bunları yazma gereği görmemekle beraber kitabın bana kattıklarıyla ilgili buraya ne yazsam az kalacaktır.
Hocamızı ve onun gibi cumhuriyetimizin yetiştirdiği aydın kişileri saygı ve sevgiyle anıyorum. “Bu son fasıldır ey ömrüm, nasıl geçersen geç.”
Okur Takip Önerileri
Engin hocam kitabın ön sözünde "bu kitabı okuyan okuyucu, kendisiyle doğrudan ilgili bazı bölümleri kavramakta güçlük çekebilir ya da okuduklarıyla kendisi arasında hiçbir ilişki kurmayarak, bu özelliklerin çevresindeki bazı insanlarda bulunduğunu düşünebilir. Böylesi bir yadsıma, insanın o davranışını değiştirmeye hazır olmadığının bir göstergesidir." diyor. Bu uyarı nasıl bir kitap okuyacağımızla ilgili en büyük ipucunu gösteriyor bize.
Okuduğumuz her bölümde benliğimizle, geçmişimizle, ilişkilerimizle ve geleceğe dair bakış açılarımızla ilgili tokat üstüne tokat yiyoruz. Bu tarz kitapları hızlı tüketebilen biri olarak bu kitabı bu yüzden sindire sindire okuyabildim. Ufuk açma konusunda yazıldığı zamana bakarsak çığır açmış bir eser.
Okuyun, okutturun, tavsiye edin.
Rahmetli yazarımız ne güzel söylemiş: " Diğer insanların gerçeklerini anlamaya çalışacağımız yerde, onları dünyada yalnızca kendi gerçeklerimiz varmışçasına yargılamak etkin olabilmemizi engeller ve yalnızlığa yol açar."
''Hayal kurmayan çocuklar resimlerini cetvelle çizerler.''
Bir çocuk düşünün ki sevgisiz büyüyebilsin. Düşünemezsiniz.
Bazı bölümlerinde ara vermek zorunda kaldığım, bazı bölümlerinde gözlerimin dolduğu ve kana kana içtiğim müthiş bir kitap. Her öğretmen adayının her annenin her babanın hatta herkesin okuması gereken bir eser.
Kitapta anlatılan olaylarla ilgili çoğumuz çocukluğumuzla bağlantı kurabilir ve yutkunmakta zorlanabiliriz. O yüzden sindire sindire okunmalı ve insanoğlu olarak ne kadar sevgiye muhtaç, aciz bir varlık olduğumuzun idrakine varılmalıdır.
''İnsanı tedavi eden en güçlü terapi, insan sevgisidir.''
Şuan kitabı bitirdiğimde dışarıda yoğun bir sis hakim. Bu tasviri neden yaptım çünkü kitabı okumaya başladığınızdan itibaren yazarın - yani kahramanın - o sisli dünyasına giriş yapıyorsunuz. Hikaye sırasında bizim için sis ara ara açılsa da yazar için bu sis ömür boyu içinde saklı kalacak, bize bunu yoğun bir şekilde hissettiriyor.
İnanılmaz bağnaz, at gözlüğünü organı haline getirmiş olan aile ve kahramanın verdiği kararlar, söylemler ağzınızı açık bırakabilir; yazarın kitabın başıyla sonu arasındaki kişisel gelişimine adeta tav olabilirsiniz. Ama bir gerçek var ki kahramanımız aileden kaynaklı - özellikle baba ve ağabeyi tarafından - yaşadığı travmaları çok normalmiş gibi bize aktarması ve bu normalliğin içinde adeta kaybolmamız bize hayattaki yerimizi sorgulatıyor. Son dönemde okuduğum en sarsıcı kitaplardan biriydi ve kitap bittiğinde yani yazarın içsel dünyasından çıktığımda adeta içimde bir sancı hissettim. Yazar bize bunu nakşetmeyi çok iyi bilmiş.
"İnsanın sevdiklerine, kendi üstünde bu kadar güç sahibi olma hakkını vermesi ne garip."
Ne kadar hakimiz kendimize? Dinimizin gerektirdiği görevleri çok mu iyi yapıyoruz? Hepimiz çok mu iyi insanlarız? Nasıl ulaşırız hakiki aşka? ve birçok bu tarz sorularla adeta kendimizi kızağa çektiğimiz, kızağa çektikçe kalbimize sancıların girdiği, sonumuzu düşündükçe söğüt ağacı gibi titrediğimiz, adeta su gibi giden müthiş bir hasbihale tanık oluyoruz bu kitapla. Emeği geçenlerden Allah razı olsun. Vesselam.
Sartre'nin bunaltıcı insan organizmalarında betimleyici ve zengin bir dille yazdığı eseri.
Dili zengin olmasına karşın kitabı tek nefeste okumak asla mümkün değil. Bazı felsefe kitaplarını okurken daha önceden altyapı olması gerekir, okurken bunun eksikliğini çekebilirsiniz.
İçeriğe gelirsek çoğumuzun yaşadığı kendi iç dünyamızdaki savaşı görüyoruz resmen eserde. Var olma ile hiç olmama arasında gidip getiriyor yazar bizi. Kendi dünyanızdan çok şey bulup kitabı bitirdikten önemsiz bir yere gözlerinizi dikip düşüncelere dalabilirsiniz.
Sartre hayat boyu yanınızda olacak bir yazardır.
"Yalnızdım, ama bir kente yürüyen ordu gibiydim."
Büyük üstad Oktay Sinanoğlu'nun enfes bir dille yazılmış çok nadide bir eseri. Özellikle söyleşiler bölümü çok keyifli olmuş. Kendini bilmiş kesim tarafından çok olumsuz eleştirilere maruz kalmış rahmetli bilim adamımız Türkiye Türkçesinin ne kadar önemli olduğunu, yabancı dille eğitimin varlığı olduğu sürece 1-2 nesil sonra bağımsızlığımızı yitireceğimizi ve beyin sömürgesine maruz kaldığımızı vura vura bize nakşediyor resmen. Kitap adeta bizi ikinci bir kurtuluş savaşı yaşamaya itiyor ve buna hak veriyorsunuz. Her şeyiyle her Türk gencinin okuyup bilinçlenmesi gereken nadide bir kitap. Umarım yayar, okutur, okuruz. Teşekkürler.
