Bir ekmeği son lokmasına dek yemeyi bir de ağız dolusu gülmeyi unutma hiçbir zaman.
Sayfa 67Kitabı okudu
Her gecem oldu keder, qusse, felaket sensiz,
Her nefes çekdim, heder gitti o saet sensiz!
Senin ol celb eleyen vesline and içdim, inan,
Hicrine yandı canım, yok daha taqet sensiz!
Başka bir yarı nasıl arayayım, ey nazlı melek,
Biliyorum, sen de dedin: "Yok yara hacet sensiz"!
Sen benim kalbime hakim, sana kul oldu gönül,
Sen azizsin, ben ucuz, bir hiçim, afet, sensiz!
Ne gözüm var - arayım ben seni, kaderimde ki yol,
Ne de bir koşmağa var bende cesaret, sensiz!
Sen Nizamiden eğer emin olsan da, gülüm.
Gece-gündüz arayıp, olmadı rahet sensiz!
Sensiz
Henüz vakit varken, gülüm,
Paris yanıp yıkılmadan,
henüz vakit varken, gülüm,
yüreğim dalındayken henüz,
ben bir gece, şu Mayıs gecelerinden biri
Volter Rıhtımı’nda dayayıp seni duvara
öpmeliyim ağzından
sonra dönüp yüzümüzü Notrdam’a
çiçeğini seyretmeliyiz onun,
birden bana sarılmalısın, gülüm,
korkudan, hayretten, sevinçten
ve de sessiz sessiz ağlamalısın,
yıldızlar da çiselemeli
incecikten bir yağmurla karışarak.
BİLİYORUM:
Gerçek yenecektir
çağlar içinde gitgide ışıyan bir değişim
kendiliğinden soğuktan sıcağa giden ısı
Analardır adam eden adamı
aydınlıklardır önümüzde gider.
Sizi de bir ana doğurmadı mı?
Analara kıymayın efendiler.
Bulutlar adam öldürmesin.
Şubat 1955
Sayfa 74Kitabı okudu