“Fakat ümit etmek,” dedi kedi, “olanaksızı olanaklı kılmanın bir yolu değil midir?”
"Gözleri her zaman yarı uykulu olan zavallı Pinokyo, yanmış ayaklarını henüz fark etmemişti; babasının sesini duyar duymaz tabureden atlayıp koşup kazığı çekti. İki veya üç yalpalamanın ardından yere düştü. Ve yere çarptığında, beşinci kattan düşen bir çuval kepçenin çıkaracağı sesin aynısını çıkardı.
–Açın benim için!
Geppetto sokaktan bağırıyordu.
– Babam, yapamam,
Kukla ağlayarak ve yere yuvarlanarak cevap verdi.
– Sen neden yapamıyorsun?
– Çünkü ayaklarımı yediler.
– Peki onları kim yedi?
– Kedi, – dedi Pinokyo, kedinin ön patileriyle talaşları dans ettirerek eğlendiğini gördü.
Bir hayatı seninle yaşamak, dedi.
İstanbul'da kedi olmak gibi
Bir yanın beni hep besledi,
Bir yanın ölmemi istedi.
Ben buna ağlarım
"Yani gerçekten karanlıkta mı kalacağım?"
Doktor Olga bir süre sessiz kaldıktan sonra "Üzgünüm," dedi. İşte yine gözlüğümün camları buğulandı.
Bazı haberler insanın yanında sarılabileceği bir kedi varken verilmeli.
Sayfa 29Kitabı okudu
"Lütfen, bana söyler misiniz, hangi yoldan gitmeliyim?"
"Bu, nereye gitmek istediğine göre değişir," diye yanıtladı Kedi.
"Nereye gittiğim çok da.." dedi Alice
"Öyleyse hangi yoldan gittiğinin de bir önemi yok," dedi Kedi.
-LEWİS CARROLL, Alice Harikalar Diyarında
Sayfa 65Kitabı okudu
"Şu dünyada Nietszche'yi sevdiğini söyleyen yığınla insan bulursun," dedi adam, yine başını kitaptan kaldırmadan. "Fakat bunu, Nietszche'nin eserlerini gerçekten okuyup da söyleyenler parmakla sayılacak kadar azdır.”
Sayfa 36Kitabı okudu
"Senin tuttuğun fare kadar benim siktiğim kedi var," dedi. "Bu denklemi biliyor musun? " "Bilmiyorum."
Sayfa 119Kitabı okudu
Aralık ayında, başıbozuk kuvvetlerin durumu daha da karıştı. Birçokları yeni orduya geçti; fakat Ethem’in etrafında hâlâ kuvvetli bir kısım bulunuyordu. Miralay Arif, Anadolu İhtilâli hakkındaki hatıralarında bundan epeyce bahseder. Yazdığına göre, Ethem’in üç bin kişilik kuvveti, ayrıca yüz makineli tüfeği ve dört topu varmış. Onların fikir
Biz sofraya oturur oturmaz, kapı açıldı. İçeriye Kafkasyalı bir grup girdi. Çok parlak kostümleri vardı. Kurşunları göğüslerinde, geniş omuzlu, ince bellerinden hançerler sarkan, uzun, siyah çizmeli bir gruptu. İnsan, onların hemen dans etmeye başlayacaklarını bekliyordu. Fakat, onlar dönüp insana bakmıyorlardı bile. Evet, bu fevkalâde yapılı
Hatice, dedim. Ben Leyla'yım, dedi.
Ürperdim. Yol kayboldu. Ay sustu.
Rüzgar bütün yapraklardan çekildi.
Yalnızlık işte, dedim.
Yok, dedi, sevmek arzusu.
Bir tek ölüler yalnızdır.
Bir daha ürperdim. Gülümsedi.
Su gülümsedi. Kedi kalbime yürüdü.
İnsanlar, dedim, konuşmuyor, dinlemiyor
Herkes bir top pıtrak ötekinin ağzında.
Korku, dedi.
Sayfa 19
"Lütfen söyler misiniz ne tarafa gitmeliyim?"
"Bu nereye gitmek istediğine bağlı," dedi Kedi.
"Hiç fark etmez..." dedi Alice.
"O zaman ne tarafa gittiğin de fark etmez," dedi Kedi.
"Lütfen söyler misiniz ne tarafa gitmeliyim?"
"Bu nereye gitmek istediğine bağlı," dedi Kedi.
"Hiç fark etmez..." dedi Alice.
"O zaman ne tarafa gittiğin de fark etmez," dedi Kedi.
Annemle aramızdaki diyaloglar:
"Böyle bir kedi türü olduğunu da bilmiyordum," dedi Alice.
"Bir şey bildiğin yok zaten," dedi Düşes, "doğruya doğru!"
Burada kim deli değil ki! Ben deliyim. Sen delisin.
Nereden biliyorsun benim deli olduğumu? dedi Alice.
Öyle olmalısın, dedi Kedi, Yoksa buralara gelmezdin.