“sen susalı üç hafta oldu ve bazen karıştırıyorum hangimizin öldüğünü. önce senin öldüğünü sandım. çok üzüldüm biraz zaman geçince fark ettim ki ölen benmişim ama farkında değilmişim. seni arayınca anladım gerçeği çünkü ben her daim bir yaranın sızısıyla sana koşuyorum, kanar kanamaz elimle bastırıp sana koşuyorum, yaramı sar beni öp mırıltıyla
Anadoluluca bir sevmek: Böyle bir sevmek görülmemiştir.
Okuduğum en güzel çağdaş Türk romanlarından. Bir ruh sağlığı uzmanı olarak çok daha fazla keyif alarak okudum. Gülseren Hoca’nın hastalarıyla kurduğu samimi bağ takdire şayan. Özellikle psikanalizin katı ekolüyle eğitilen bir çok psikoterapistin eleştirisine maruz kalacak yaklaşımı hümanist ekole sahip bir çok psikoterapistin de hayranlığını uyandıracaktır. Şahsen hasta/danışan merkezli terapiyi uygulayan bir psikoterapist olarak Gülseren Hoca’nın hastalarıyla olan yakın ilişkisi beni fazlasıyla gülümsetti. Demek ki yalnız değilmişim, demek ki böylesine yakın bağlar kuran tek ruh sağlığı uzmanı ben değilmişim bu ülkede dedim.
Velhasıl, enfes bir konu, enfes bir hasta doktor ilişkisi ve muazzam bir akıcılık. Tekrar okumaktan kendimi alıkoyamayacağımı şimdiden öngörebiliyorum.
Gülseren Budayıcıoğlu 
Camdaki Kız
