Gergin uykulardan, kör gecelerden
Bir sabah gelecek kardan aydınlık.
Sonra düğüm düğüm bilmecelerden
Bir sabah gelecek kardan aydınlık.
Gökten yağmur yağmur yağacak renkler
Daha hoş kokacak otlar, çiçekler
Ardından bitmeyen mutlu gerçekler
Bir sabah gelecek kardan aydınlık.
Vurulup ömrünün ilkbaharında
Kanından çiçekler açar yarında
Cümle şehitlerin omuzlarında
Bir sabah gelecek kardan aydınlık.
Işıklar dal budak, her kolu İslam
Gönüller, yürekler doldolu İslam
Tek ölçüsü İslam, tek yolu İslam
Bir gelecek kardan aydınlık.
"Yol karardığında yolunu ayırana dost denmez," dedi Gimli.
"Belki," dedi Elrond, "lakin gecenin çöktüğünü görmemiş olan, karanlıkta yürümeye aht etmemeli."
Altın olan her şey parlamaz, her gezgin yitirmemiştir yolunu.
Okur Takip Önerileri
Yaşayanların birçoğu ölümü hak ediyor. Ve ölenlerin bir kısmı da yaşamayı hak ediyor. Yaşamı onlara verebilir misin? O halde hak, hukuk adına ölüm buyurmakta çok acele etme. Çünkü en bilge olanlar bile her şeyin sonunu göremez.
Bilbo'nun elini Gollum'un üzerine inmekten alıkoyan acıma duygusuydu. Acıma ve merhamet: nedensiz yere vurmamak.
Unutmak istersin unutursun
Gel gör ki yalnızlığa dayanılmaz
Üzerinde ümitle yaşadığımız
Dünyaya sığmıyor yalnızlığımız
Sayfa 18
It seemed to me incredible that all of a sudden he had become uninterested in my lite, like a plant watered for years that is abruptly allowed to die of drought.
Kim acımın dinmesi için duacı olan?
Sayfa 93Kitabı okudu
Ya Rabbim, ölüme en az yakışan şey çocuk...
Aptalca beklerim o hiç sökmeyecek şafağı.
çünkü umulmadık bir şey oluyor artık insan
ölüler gibi soyunmuş artık korkularından
Ona göre ölüm, evin çevresinde dolaşıyor ve içeri girmeye çalışıyordu.
There was majesty and grace in the pace of the swaying branches of the willows. There was kindness. Pain is not the only touchstone for growth, I said to myself. My sleep had worked. I was soft and calm and felt things. This was good. This was my life now.
Reva was like the pills I took. They turned everything, even hatred, even love, into fluff I could bat away. And that was exactly what I wanted—my emotions passing like headlights that shine softly through a window, sweep past me, illuminate something vaguely familiar, then fade and leave me in the dark again.
I thought that if I did normal things—held down a job, for example—I could starve off the part of me that hated everything.
Life was fragile and fleeting and one had to be cautious, sure, but I would risk death if it meant I could sleep all day and become a whole new person.
This was the beauty of sleep—reality detached itself and appeared in my mind as casually as a movie or a dream.
Sırça fanusun içinde ölü bir bebek gibi tıkanıp kalan insan için dünyanın kendisi kötü bir düştür.
Çünkü nerede olursam olayım -bir gemi güvertesinde, Paris’te bir sokak kahvesinde ya da Bangkok’da- hep aynı sırça fanusun altında kendi ekşimiş havamda bunalıyor olacaktım.