Yetmiş dokuz yıllık ömrün yedisinde görmek, gördükten sonra bir daha görememek ve göremeyeceğinizi de bilmek, buna inanabilmek var olmanın dayanılmaz ağırlığıdır."
Sanırım kitapla ilgili verilebilecek en net bilgi bu alıntıda saklı. Okuduğum en etkileyici hayat hikayelerinden biri. Yaşanan onca sıkıntıya rağmen mağrur bir duruş, inançlı bir kalp ve zengin bir gönül. Sevgi ile dolup taşmış, ona kötülük edenlere bile bu şekilde yaklaşmış biri Aşık Veysel. Ya da Kör Veysel. Herkesin bazen gerçekten görmediğine bile inanmadığı gönül gözü ile gören Veysel.
Hayatı kronolojik bir sıra ile bölümler halinde bize sunulmuş. En son bölüm ise onun hatıralarından oluşuyor. Sanki ekrandan bir belgesel izlemiş gibi okudum. Bu da tabi Sinan beyin kaleminin sıcaklığından ve samimiliğinden. Bazı yerlerde kalbimden birşeyler koptu gitti, bazı yerlerde gülümsedim. Ama kitabı iyi ki okumuşum dedim. Gerçekten de benim için küçük bir ansiklopedi niteliğinde olan bu kitabı hepinize gönül rahatlığı ile tavsiye ediyorum. Lütfen alıp okuyun ve aslında ne güzel değerlerimiz varmış görün.
"Ben giderim adım kalır.
Dostlar beni hatırlasın.
Düğün olur, bayram gelir.
Dostlar beni hatırlasın.
Can kafeste durmaz uçar.
Dünya bir han, konan göçer.
Dostlar beni hatırlasın..."
Keyifli okumalar dilerim...
Âşık Veysel heyy! Görüp görebileceği ömrü 7 yaşına kadarmış. Nerden bilebilirdi ki böyle olacağını? Bilse tüm renkleri tanırdı aklında kalan kömür karasından başka. Bilse anasının babasının yüzünü unutmamacısına kazırdı beynine. Aynaya bakınca göreceği suratın yaşlılığını asla
