Erdal ARSLAN
@erdalarslanofficial
MEB
Lisans
İstanbul (Istanbul, Turkey)
erdemli
129 okur puanı
Mayıs 2016 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
İşte ben mutluluğun resmini yapıyordum o sıra,
Nazım bana sordu o soruyu,
Ben Abidin oldum Nazım'ın mısralarına.
“Sen mutluluğun resmini yapabilir misin?”
Yaparım...
Yaptım da...
Sabaha kadar yağmur yağmıştı. İpil ipil ince yağan yağmura acımasız bir fırtına eşlik ediyor çok zaman sürmeden duruyor, ağaçlarda kalan tek tük, sırılsıklam, üşümüş hatta çoğu donmuş ıhlamur yaprakları sokak ortalarına düşüyordu. Düşen tüm yapraklar bir cam vazo gibi dağılıyor, yağmur ile birlikte üzerlerine düşen küçük kristal kar taneleri yaprakları çok sürmeden görünmeze çalıyordu. Sabaha kadar böylece yağan yağmura henüz seher kavuşmadan kabarmaya bırakılmış bir hamur topağı kar taneleri karışıyor, biraz daha geçince fırtınaya eşlik ediyorlardı. Sanırım doksanlı yılların sonu, iki binlerin başıydı… Büyük deprem ya o yıldan önce ya da sonra olmuştu. Ancak o yıl olmadığı apaçık belliydi. Evimiz irili ufaklı parçalara ayrılmış, dağınık duran mahallemizin tam ortasında, yeni yaygınlaşan apartmanlardan birinin bahçe katındaydı. Bu sebeple şanslı sayılabilirdik. Çünkü yaşı belki yüzü geçmiş gecekondularda o sabaha kadar başka telaşe baş gösterirdi. Buralarda bütün huzursuzlukların temelinde geçim sıkıntısı yatıyor. Kimi evlerin damları akıyor, kimi evlerde hastalar ilaçsız, bebekler mamasız kalıyordu. Rabbe isyan etmemek için hiçbir sebep yokken bile buralarda insanlar hamd ile yaşıyor, yağmurun, karın, fırtınanın ardından gelen küçücük görünen kış güneşine olağanca dua ediyor, şükrediyorlardı…
Kendimi bilmeye başladığım yaşlarda, içinde yaşamak zorunda kaldığım hayatın bende baş edilmesi güç bir nefes darlığı
ve kopkoyu bir iç sıkıntısı yarattığını derin bir acıyla fark ettim.
Hayatımı her yanından kuşatan gerçekliğin kalın ve aşılmaz duvarlarını güçsüz ellerimle yıkamayacağımı zamanla
öğrenmiştim. Bu nefes darlığından, bu iç sıkıntısından kurtulabilmek için kendi kendime hikayeler anlatmaya başladım.
Gerçekliği bozarak, ruhumu ayakta tutmaya çalışıyordum. Bu
durumla başka türlü yüzleşmeyi göze alacak kadar cesur bir
adam olmak isterdim.
Mahallemizi, insanları, yaşadıklarımı hayallerimi katarak
anlatıyordum. Beni yaralayan ne varsa, anlattıkça anlam ve
duygu değişikliğine uğruyordu. Nefes darlığı ve iç sıkıntısı yaratan bir gerçeklik tahammül edilebilir bir hale dönüşüyordu.
Anlatmaya başladıktan bir süre sonra ayırt edemez oldum;
hangi olaylar gerçekten yaşandı, bu karakterlerin hangileri uydurmaca, semtte neler oldu, o sahneler gerçekten yaşandı mı?
Okur Takip Önerileri
Siyah ve güzel gözleri, şimdi aydınlıkta ve
açık olduğu halde, bana o akşam gördüğüm gibi
yarı kapalı hissini verdiler. Dikkat edince, bu
büyük ve dalgın gözlerin daimi bir rüya içinde
yaşadığını fark ettim. Bir anda kendimi onun
yerine koymak istedim.
Dünyada hiçbir aşkın ebedi, hatta uzun
ömürlü olmadığı muhakkaktır. Bunun aksini
düşünenler başkalarını veya kendilerini
aldatmaya çalışan divanelerdir.
Dünyada en tahammül edilemeyecek şey de
artık aşık olmadığımız birisiyle beraber yaşamak
mecburiyetidir. Şu halde aşık olduğumuz
birisiyle hayatımızı birleştirmek, en hafif
tabiriyle, düşüncesizliktir.
Evet, hep tesadüf... Onun sırtına giyeceği yoktu ve mal sahibi
seksen kat üst üste giyebilirdi. Bu tesadüftü... Fakat, eğer
mal sahibi bunlara ayda yirmişer lira fazla verse, -bunu yapmak
onu hiç de sarsmazdı- o zaman bunların da birer kat, ikişer
kat elbiseleri, çamaşırları olur ve -tesadüf- böyle olmazdı...
Deniz... İşte bu da muazzam ve nefis bir şeydi... Kendisini
gezdiren geminin güvertesine uzanarak uzaklara, ta uzaklara
bakar ve kesik kesik nefes alan sulardan başka hiçbir şey görmezdi.
Hayret, ey genç şair!- diyordu, -Öyle güzel şeyler yazıyorsun
ki, yüzyıllardan beri sahipsiz duran sanatkarlık tacı senin
başını süslemek için herhalde acele edecektir. Ve hükümdarlar,
sana bitip tükenmez şereflerin erguvan renkli maşlahını
giydirmek için saraylarının geniş bahçelerinde muhteşem ziyafetler
hazırlayacaklardır.
Memleketin bende bıraktığı yegâne intiba basitlik oldu. Bura-
da tabiat basit, muhit basit, halk basit, hulasa her şey basitti...
Çiçeklerin açtığı mevsimde, senin kollarına
yaslanan ve çiçekler kadar güzel kokan bir
vücutla uzak su kenarlarında oturmak ve
öpüşmek, yoruluncaya kadar öpüşmek hoş
şeydir...
Aşk sana bunları yaptırabilir mi? İşte o
zaman sana seviyorsun derim...
Sen sevgiline ne verebilirsin sanki? Kalbini
mi? Pekala, ikincisine? Gene mi o? Üçüncü ve
dördüncüye de mi o?.. Atma be adaşım, kaç tane
kalbin var senin?.. Hem biliyor musun, bu
aptalca bir laftır. Kalbin olduğu yerde duruyor
ve sen onu filana veya falana veriyorsun...
Göğsünü yararak o eti oradan çıkarır ve
sevgilinin önüne atarsan o zaman kalbini vermiş
olursun...
İnsanoğlunun içinde araştırmak, bulmak,
bulunca deliler gibi sevinmek ateşi var. Biz şu
gördüğünüz dünyaya kavuşmuşsak bu ateş
sayesindedir. Bu ateşin ferman dinlemez
gücünden dolayıdır.
Hiçbir duyguyu hor görmem. Duygusal
aşırılıklar varsa, ne yüzden olduğunu sorup
soruşturmayı daha iyi bulurum. Sevinç hor
görülür mü? Bir iyi olay, işlem karşısında
sevinen insanın sevincine öteki insanlar da
katılırlar, bu olağan bir duygudur.
Katılmayanları, sevinci yerenleri ben olağan
saymıyorum.
Belki her insanın içinde bir kahraman özlemi,
bir kahraman olma çabası vardır. Şu dünyada
haline, gününe razı olan çok az kimse var.
Olmaması daha iyi ya. Ben, bu kahramanlık
çabasına, kahraman özlemine hiçbir şey
demiyorum. Biraz da hoşuma gidiyor.
İnsana, insan acısına ilgi, insanın içindeki en
derin duygulardan biridir. Bunu kör olası ben
kulesine hapsetmemek her onurlu insanın işidir.
İnsana, toprağa, çiçek açmış ağaca, buluta,
kuşa, insan acısına, kötülüklere, kırılmış
onurlara ilgi en güzel yaşamdır.
Ölüm ilgisizlikle birlikte geliyor, başlıyor.