Bir hastane koridorunun soğukluğunu iliklerine kadar hissetmemiş herkes hüznün baki olduğuna inanır ama değildir. Özlediği insanı rüyasında görmekten başka çaresi olmayanlar bilir, hayat çok da ciddiye alınacak bir yer değildir ve bazı uyanışlar özlem doludur, hıçkırarak ağlatır.Her erteleyiş, hayat boyu devam edecek bir vicdan yükü olabilir. Gecikmiş bir af dileme, söylemek için geç kalınan bir sevgi sözcüğü, o arasın ben haklıyımlar.. Bir gün ciğere saplanıp, ölene kadar orda varolacak bir hançere dönüşebilir. Vakit varken, tam da şu an. Ölüm gelmeden!
35 bin can 😣 35 bin ayrı hikaye 35 bin ayrı plan , hayal , umut … 35 bin , “yarın söylerim”lerle ertelenmiş söz , kurulamamış cümle … 35 binin ardından sel olan gözyaşı … hangi para birimi , zerresine karşılık gelebilir bu yangının 😔
ertelenmiş bir günde, oynaşırken prangalarımızla
Kaybettik durmadan, aşk da kazanmadı hiçbir şey
Filistin'in aşkına...Kitabı okudu
“Neden zor ‘özür dilerim’ demek?
Neden zor ‘hakkında konuştum, seni çekiştirdim hakkını helal et’ demek?
Sanki çok mu kolay mahşer günü helallik istemek?
Herkesin derdi ateşten kurtulmak olacağı vakit, nasıl emin olur bir kul ‘seviyor zaten affeder’ düşüncesinden?
Bir telefon, iki çay, belkide bir dal çiçek her şeyi halledecekken neden ertelenir gönül almalar, tamir etmeler, kul hakkından kurtulmalar?
Ömür tükeniyor
Sen tüketiyorsun..
Bir gönlü, bir kalbi, bir amel defterini..
Etme!
Kendi ellerinle pişmanlık kuyusunu kazma..
Bugün varız, yarın muamma
Gel vicdanını rahatlat..
Kalbini ferahlat..”
