İnsan manevi zevkleri tattığında ve okuduğu kitaplarla kendini aşabildiğinde, maddi ve anlık zevklerin geçiciliğini fark ediyor. İşte o eşik çok değerli.
"Bu dünyada şiir yazan birisi varsa ve bir yerlerde onu okuyan bir başkası varsa hiçbir şey bitmemiş demektir."
“Hamdım, Piştim, Yandım”
"17 Aralık Şeb-i Arus ! Mevlana'nın ilahi kaynağı ile buluştuğu gün. Bizlere göre ölüm, ona göre düğün. Hiç sorguladık mı acaba "yaşamak" nedir ? Biz neye göre yaşadığımızı idda ediyor, onlara ölü diyoruz ? Acaba her nefeste ölümü soluyan yaşamak adı altında, her gün ölümü yaşayan bizler olamaz mıyız ? Onlara neye göre ölü demekteyiz ? Görüntüleri, bedenleri artık burada olmadığı için mi ? Ya bizler görüntülerimize, bedenlerimize güvenerek mi yaşadığımı idda ediyoruz. Mevlana'nın hatırına bu soruya düştüm. Üst bilinç olan Mevlana ölümü, düğün günü ilan etmişse, ya ölüm dediğim şey, bedeni öldürmeden bir çıkış yolu ise. Beden hala görünürde iken, anlaşılması gereken bir eşik ise. Mevlana ölümü bize anlatıldığı gibi bir son olarak algılamamış ama bunu henüz bedene bağlı iken çözmüş. Bu sebeble ölümü, düğün olarak kabul etmiş! Bir şey daha "İnsanın dünyada ki ahireti, kalbidir"! 🖌
yedi milyar yalnızlık!
Cehalet bitti şükür! Bilgiyle bilgisizlik arasındaki o anlamsız ayrım kalktı! Artık herkes her şeyi biliyor. Artık herkes kendini şehvetle seviyor. Kaldıysa bir huzursuzluk, o da bilmeyenlerin bilenleri küçümsemesinden başka bir şey değil! Herkes bilgi zehirlenmesinden ölecek! İki söz arasında kir-çapak, aksırık-tıksırık, toz-pas gibi sesler duyulsa da, herkesin siyasetten iklime, aşktan ölüme, hukuktan petrole, karıncalardan kutuplara… büyük düşünceleri var! Hatta şiir, müzik, resim… bilmek ne, hepsine kendi yüksek seviyelerinden sözler, sesler, renkler ekliyorlar. Öyle yüce gönüllü ki herkes, kimse dehasını esirgemiyor. Özel gazeteleri, televizyonları, sayfaları var! En az bir milyon fotoğrafını görmedikleri kimseyi önemsemiyorlar! Bazıları “bu bir pornografi” dese de, onlara göre bu içtenlik. Hatta eşitlik. Dürüstlük. Belki biraz yalnızlıktan söz edilebilir ama dünyanın kendilerinden yapıldığını hemen görüyorlar. Yedi milyar yalnızlık olur mu hiç?..
Şükür cehalet bitti! Kimse okumuyor, herkes yazıyor. Kimse öğrenmiyor, herkes biliyor. Kimse susmuyor, herkes konuşuyor. Kimse çekilmiyor, herkes ortada. Kimse kederlenmiyor, herkes şenlik. Kimse yere bakmıyor, herkes gökyüzü. Kimse sevmiyor, herkes arzu ediyor. Kimse gözyaşı değil, herkes küfür. Kimse eşik değil, herkes ufukların ötesi. Kimse gölge değil, herkes ışık.
Tevazu bitti. İncelik bitti. Hatıra bitti. Gönül bitti. Şarkı bitti.
Bir aynalar pazarı ki, yaşıyoruz işte…
Şükrü Erbaş
Her şey bu dünyada olur.
Ve bir gün mezarlarda yalnız yatarız.
"Acı Bilgi"
Bu dünyada şiir yazan birisi varsa ve bir yerlerde onu okuyan bir başkası varsa hiçbir şey bitmemiş demektir.
Seni düşündükçe
Gül dikiyorum elimin değdiği yere
Atlara su veriyorum
Daha bir seviyorum dağları
Sayfa 184 - Ne böyle sevdalar gördüm ne böyle ayrılıklarKitabı okudu
ÖYKÜLERDEN SEÇTİKLERİM
Uzun bir süredir öykü ağırlıklı okumalar yapmaktayım. Daha önce paylaşmış olduğum bir alıntıda yer aldığı gibi (#69389465), ben de herkesin bir öyküsü, şiiri, şarkısı olması gerektiğini düşünüyorum. Bu nedenle okumuş olduğum 164 tane öykü kitabının içinden bana dokunan öyküleri bir ileti altında paylaşmak istedim.
Bu
Şükür cehalet bitti! Kimse okumuyor, herkes yazıyor. Kimse öğrenmiyor, herkes biliyor. Kimse susmuyor, herkes konuşuyor. Kimse çekilmiyor, herkes ortada. Kimse kederlenmiyor, herkes şenlik. Kimse yere bakmıyor, herkes gökyüzü. Kimse sevmiyor, herkes arzu ediyor. Kimse gözyaşı değil, herkes küfür. Kimse eşik değil, herkes ufukların ötesi. Kimse gölge değil, herkes ışık.
Tevazu bitti. İncelik bitti. Hatıra bitti. Gönül bitti. Şarkı bitti.
Bir aynalar pazarı ki, yaşıyoruz işte.
Sayfa 60Kitabı okudu
