(Şermin Yaşar)
Lisedeydim. Bir arkadaşım bana bir saat hediye etti, taktım eve gittim, bahçedeyiz…
Akrabalar var. Saat dikkatlerini çekti ben de, “Arkadaşımın hediyesi.” dedim.
Teyzelerden biri;
─ Nasıl arkadaşmış o, kimse kimseye durup dururken hediye almaz, bak bana alan var mı? dedi.
İnsanımızın sevgi anlayışıyla bilinçli olarak ilk o gün yüz yüze
Kadının biri, cömert olduğu söylenen yaşlı bir bilgeye gidip:
– Bu şehirde benden fakir insan yok!. demiş. Bana biraz yardım eder misiniz?
Bilge adam, kadının kucağındaki bebeğin bir ipeği andıran yanaklarını okşayıp öptükten sonra:
– Demek fakirsin!. demiş. Hem de çok fakir. Ama karşılıksız yardım yapmak, âdetim değil!. Eğer yardım istiyorsan,
Bir dostlarımızın evlat edindikleri bir erkek çocuk, ailenin bir öz kızı dünyaya gelince, on altı yaşında intihar etmişti. O yüzden, bir daha da çocuk yapmaya kalkışmamış; Athena'ya bizim her şeyimiz olduğunu hissettirmek için elimizden geleni yapmıştık.
Kim olurlarsa olsunlar, bize ne yaparlarsa yapsınlar anne-babalarımızı sevdik ve hem onlar hem toplum tarafından zalim bir ihanete uğradık. Acımız, kötü bir evlat olmaktan değil, anne-babalarımıza kırgınlıklarımızı meşru kabul edememekten, onlara karşı olumlu hislerimizin yanında olumsuz olanları da dürüstçe, suçluluk duymadan sahiplenememekten geliyor.
Sayfa 24
"...umuda sahip olmak, umutsuzluğu azaltmaz. Dünya dört işlem kadar açık saçık değil. Çünki, insanlar matematik işlemlerinden daha karmaşık..."
