"Seksen iki yaşına yeni girdin. Hala güzel, çekici, arzu uyandırıcısın. Elli sekiz yıldır birlikte yaşıyoruz ve ben seni her zamankinden çok seviyorum. Son zamanlarda sana bir kez daha aşık oldum ve sadece benimkine değen bedeninin sıcaklığıyla dolan, kahredici bir boşluk taşıyorum göğsümün tam ortasında yeniden. Geceleri bazen, boş bir yolda ve ıssız bir manzarada bir cenaze arabasının ardından yürüyen bir adamın karaltısını görüyorum. O adam benim. Cenaze arabasının taşıdığı ise sen. Senin yakılma törenine katılmak istemiyorum; elime içinde küllerinin bulunduğu bir kavanoz vermelerini istemiyorum."
Andre Gorz'un eşi için yazmış olduğu muhteşem mektup... Okudukça o kadar duygulandım ki gerçek olamayacak kadar güzel bir aşk...Ve bu aşka bir inceleme yazmak istedim:)Çok önceden okumuş olmama rağmen, yukarıda yazmış olduğum güzel sözler nedense bana Jean Louis Fournier’in “Dul” adlı kitabını hatırlattı. Tek farkla: Fournier, duygularına mizah katarken, Gorz, sevgisini çok fazla romantik ve duygusal olarak ifade ediyor.
Notre Dame'ın Kamburu 
Victor Hugo
