Minibüste sorduğun sorunun yanıtını artık biliyorum. Gerçeği küçükken bağırmak, büyüdükçe fısıldaşmak, en sonunda da susmak... Bizi gerçekte sağır eden şey işimize gelmeyeni duymamaya alışmak... İnsanı sessiz kalmaya zorlayan nedir? Yaşımız ilerledikçe susmamız gerektiğini öğrensiğimiz anlar. O anların her birini eziyetle tecrübe etmiş hayatlarımız var. Ta en derinlerimiz de ise ceza diye odaya kapatılmış, bağıra çağıra konuşan çocuklar var. Doğru cevabı bilenler de onlar.
İncillerde Hz. Muhammed (s.a.v)'in izleri
Yahuda ona; "Ya Rab, nasıl olur da kendini dünyaya göstermeyip bize göstereceksin?” diye sordu. İsa şöyle dedi: Baba'nın benim adımla göndereceği Yardımcı, Kutsal Ruh, size her şeyi öğretecek, bütün söylediklerimi size hatırlatacak. Bunları size şimdiden, her şey olup bitmeden önce söyledim. Öyle ki, bunlar olunca inanasınız. Artık sizinle
-----Doğuştan mı? Sonradan mı?-----
-Acaba doğduğumuzda belirli bir şablonla mı doğarız yoksa zamanla yaşadıklarımız mı bizi bir şablona sokar? Bu konuda oldukça çeşitli fikirler bulunmasına rağmen genel kabul edilen görüş, her iki faktörün de bu konuda etkili olduğudur.
-Peki acaba doğuştan gelen faktörler mi daha etkilidir
Sen, sen olarak yok olmak zorundasın, o zaman gerçek ortaya çıkar. Gerçeğin ne olduğuna dair hiçbir fikre sahip değilsin, rüyalarında bile. Sen gerçek dışısın ve gerçek dışılıkta yaşıyorsun. Rüyalarda yaşıyorsun, uykuya dalmış vaziyettesin. Uyanışın nasıl bir şey olacağını kavrayamazsın.
Yalnızca bir tek şey söylenebilir: Bildiğin hiçbir şeyi
