Kapak Kızı Şebnem, Ayın Kızı Şebnem...
Sanılanın aksine, bence bu romanın ana karakteri Şebnem değildi. Şebnem yalnızca, insanlara değersiz hayatlarını sorgulatan bir ikondu. Amaç değil, araçtı.
Korkularımız, korkaklıklarımız.
Cesaretlerimiz, cömertliklerimiz.
Şüphelerimiz, endişelerimiz.
Attığımız adımların pişmanlıkları, atamadığımız adımların keşkeleri.
Uzak durduklarımızın çekimleri, yakın olduklarımızın mesafeleri...
Tek bir fotoğraf düşündürüyor bize bunları. Hem bize, hem trende yolculuk eden 3 karaktere.
Ersin, Selda, Bünyamin.
Kimi fotoğraftaki delici bakışların anlam akseden derinliğinde görüyor çaresizliğini. Kimi halka arz edilmemesi gerektiği düşünülen çıplak bir tenin cesaretinde görüyor korkaklığını. Kimi de şüphelerinden kaçıp zihnini arındırmak için sığınacağı sıcak bir yuva görüyor Şebnem'de. Üçü de muhtaç sanki Şebnem'e. Söyleyemeseler de onun sevgisine, şefkatine, cesaretine muhtaçlar. Muhtaçlık duygusunu hissetmemek ve güçlü görünmek için bu duyguyu göz ardı eden her insan gibi, onlar da kendilerine bile itiraf edemiyorlar bunu.
Kızıyorlar Şebnem'e içten içe. Çıplak vücudunu ucuz bir dergi kapağında sergilediği için mi kızıyorlar? Hiç sanmıyorum. En gizli duygularını açığa çıkardığı için kızıyorlar ona. Bu kızışların ardında hep bir kendini suçlama el sallıyor zihnin gerilerinden. İtiraf edilmeyi bekliyorlar, konuşulmayı arzuluyorlar.
