... Şu halde hayat, ölümle ölüme karşı koyan kuvvetler arasında bir ömürlük mücadeleden başka bir şey değildir. Bedende olduğu gibi ruhun hayatında da emellerle ümitler ölüme karşı koymak isterlerken, günün birinde ya beden kuvvetleri tükenerek ölüme teslim oluyorlar ya da onları isteyen ruh kuvvetleri iflas ettiği için ölümün kucağına
Sayfa 48 - Ölüm SırrıKitabı okudu
Ondandır
İlk akşamdan alnına düşen o erkenci bulut,
O kırık çizgi, sularda susan ışık, eksilen rüzgar dallarda,
Gölgelerin perde perde pişmanlığı getirmesi
Günün gönlünce geçmediğindendir.
Avuçlarında biriken ter, o gözyaşından içten bir damlası,
inancına düşen bir damlası yorgunluğuna,
Umarsızlık değilse bunalmış ve bitkin düşlerin
Gerçeğe dönüşme
Sayfa 151Kitabı okudu
''Gölgelerin perde perde pişmanlığı getirmesi
Günün gönlünce geçmediğindendir.''
Sayfa 151 - Kırmızı Kedi Yayınevi
İlk akşamdan alnına düşen o erkenci bulut
O kırık çizgi, sularda susan ışık, eksilen rüzgar dallarda
Gölgelerin perde perde pişmanlığı getirmesi
Günün gönlünce geçmediğindendir.
Sayfa 151 - Kırmızı Kedi
Denildi ki: Kulun Allah'tan istediği yakın zamanın má- nası, kula perde aralandığı zaman şöyle demesidir:
- Ey ölüm meleği! Benim ecelimi bir gün te'hir et ki, o günde Rabbimin huzuruna ömrümü arzedeyim, tevbe ede- yim. Nefsim için salih bir ameli azık edineyim.
Buna karşılık olarak melek der ki:
Günleri tükettin, artık günün yoktur! Bunun üzerine kul şöyle der:
- Öyle ise bir saat beni te'hir et!
Melek:
Saatleri tükettin, artık saatin yok!
Binaenaleyh kulun yüzüne artık tevbe kapısı kapatılır. Ruhu gargaraya (boğaza) dayanır. Nefesleri boğazının kemik- leri arasında yükselip alçalır. Geçmişi telâfi etmekten ümitsiz olmanın acısını yutar. Hayatının zayi' olmasının pişmanlığı- nın ateşini tadar durur. Bu hallerin çarpışlarında, imanının esası sarsılır! Nefesi çıktığı zaman - eğer daha önce Cenâb-1 Haktan kendisi için en iyi amel sebkat etmiş ise- ruhu tevhid üzerine çıkar.
Pişmanlığı, orada yaşayamadıklarımızı hatırladıkça, daha uzun süre taşıyacağımı, dahası, taşımaktan başka türlüsünü yapamayacağımı düşünürüm. Geç kalmışların aczini getiririm aklıma bu zamanlarda, eski çok eski, sık sık unutmaya çalıştığım bir ses, bana hayallerini başkalarına, istediklerine bir türlü duyuramayan insanların hikâyesini yeniden anlatmaya koyulur. Susarım bu durumda da, sadece susarım, bazı şarkılara bağladığımız umutları düşünürüm bir kez daha. Susarım, daha uzun bir yalan için kaçarım, kendimle, beklemediğim bir köşede, beklemediğim bir anda karşılaşmamak için kaçarım elbet. Kaçarım, yitirdiğim, dokunamadığım bir şiirin, yerini göstermeyen o dizesi için, kaçarım, hikâyem yüzünden, sokaklarımın bir yerinde yitirdiğim bu hikâye kahramanımı, günün birinde bulabileceğimi, birilerine mutlaka anlatabileceğimi söylerim kendime...
