"Yaralar vardır hayatta, ruhu cüzam gibi yavaş yavaş ve yalnızlıkta yiyen, kemiren yaralar,"
Sayfa 56Kitabı okudu
Asil'in Ben'i kendi çizdiği yolda ilerliyordu. Bir yokavar yolu. Bütün insanların sahip olduğu, ancak varlığını asla fark edemediği bir yol. Yolun sahibinden başka, üzerinde kimsenin yürüyemeyeceği bir yol. Ne bir patika ne de bir sokak. En geniş uçak pistinden büyük bir yol.
Asil'in yokavar yolu, hayal kırıklığından da geçiyordu. Yaratmaya çalışmak, ancak becerememek de, Asil'in kaybetmesi gereken çabaların arasındaydı. Yaratıklıktan yaratıcılığa geçmek için yaratmak uğruna ölmeye çalışmak, ama hayatta kalmak. Bunun acısını da hissetmeli ve düşüncelerini bu acıyla beslemeliydi. Asil'in yolu, canının yanmasından geçiyordu. Ama hiçliğin merkezine de paraşütle inilemiyordu.
Yaratmaktan yoksun kalmanın acı gücü, Asil'in zihnine yavaş yavaş doluyordu. Nereye gizlendikleri belli olmayan düşünceler, birer birer ortaya çıkıyor, aralarındaki neden-sonuç ilişkileri fark edilir hale geliyordu. Asil'in zihni, Ben'inin istediği gibi, gelecek hamlesini gerçekleştirmek için bulut topluyordu. Düşünce bulutları. Büyük yağmuru başlatacak olan bulutlar. Büyük sel. Beklenen sel. Her şeyi alıp gidecek ve zihnin her köşesini bilgi, yetenek ve düşünceden arındıracak olan büyük sel. O anın gelmesine daha vardı. Ama Asil'in Ben'i her şeyi planlamıştı.
İnsanın, hiçliğin merkezinde, varlıktan ibaret kalmasıyla arasındaki en büyük engellerden biri, iyilik bilgisiydi. Bu bilgi, insana atılmış en büyük kazıklardan biriydi. Umut ve umutsuzluk arasında gidip gelirken, açlıktan ölmesine neden olacak kadar belalı bir bilgi. Asil'in Ben'i, iyilik bilgisini kullanarak yaratacak ve yarattıkça zihindeki iyilik bilgisi yok olacaktı.
Sayfa 150 - Doğan KitapKitabı okudu
İnsan doğar. On-on beş yıl sonra dünyanın nasıl bir tezgâh olduğunu ve doğumla ölüm arasına nasıl hapsedildiğini fark eder. Bu aslında bir histir, bilgi değil. Ve ilk tepkisini verir. Avazı çıktığı kadar bağırarak. Bu çığlık, bir kalabalığın içinde cüzdanını çaldırdığını fark eden kişinin çaresiz haykırışına benzer. Önce, aşağılayan ve umursamaz
Sayfa 120 - Doğan KitapKitabı okudu
Düşüncelerime ve beynimden geçenlere en yakın –en yakın diyorum çünkü hiçbir zaman tam anlamıyla düşüncelerimizi söylememize yetecek kelimelerin yeryüzündeki lisanlarda olmadığını uzun zaman önce anladım- cümlelerin ağzımdan çıktığı gün öldürülmüş olacağımı ya da yavaş yavaş yok olmamı sağlayacak şartların sözleşmiş gibi çevremde buluşacaklarını düşünüyordum. Ve nefes alıp vermemi durduracak fiziksel bir hareket yapamayacağımı, yani kendi dışımda herkesi rahatlıkla öldürebilecekken intihar edemeyeceğimi anladığım gün, başkalarının ya da hayatın bunu yapmasını isteyeceğim ana kadar düşündüklerimi geldikleri yere geri yollamaya ve orada depolamaya karar verdim. Ama bir arada durmalarının beynimde bir iltihap yaratacağını bilemezdim.
'' Ne de olsa kültür, hiçbir alışkanlığından vazgeçemeyip bütün davranışlarını nesilden nesile aktararak biriktiren ve böylece dünyayı yavaş yavaş ÇÖP EVE çeviren bir takım saplantılı manyakların işiydi! Evet, aynı zamanda toplumsal bir hafızaydı ama, Alzheimer'a yakalanma eğilimi de ağırdı.''
Sayfa 300 - DKKitabı okudu
