Mavi gökyüzünde karaltı halinde beliren martılar güzel, görkemliydiler. Bazen kımıltısız görünüyor, yalnızca kanatlarını açıp havada süzülüyorlardı, ama kanatlarını azıcık oynatınca hemen ilerleyiveriyorlardı; bunu yaparken o kadar zarif ve çekiciydiler ki; insanın canı onlarla birlikte gökyüzünde olmak istiyordu.
Sayfa 85Kitabı okudu
Öyle büyük umutlarım olmadı benim, büyük düşlerim, özlemlerim, büyük beklentilerim olmadı. Koşullarım beni oluşturdu ben acılarımı buldum. Herkes gibi yaşasaydım eğer, yaşamı onlar gibi görebilseydim çarşılar yeterdi avutmaya beni. Bir gömlek, bir ayakkabı, bir elbise; bir yemek lokantalarda; televizyon, halı, masa ve daha nice eşya yeterdi yalnızlığı örtmeye, kendimi göstermeye, varolmaya, 'dar çevre yitikleri'nde önem kazanmaya...
Lâ tahzen! (Üzülme!) Üzülme! Dert Etme Can
İnsanlar senin kalbini kırmışsa üzülme!
Rahman: (c.c), “Ben kırık kalplerdeyim” buyurmadı mı?
O halde ne diye üzülürsün ey can?
Gündüz gibi ışıyıp durmak istiyorsan;
Gece gibi kapkaranlık nefsini yak !..
“Derdim var” diyorsun;
Dert insanı Hak’ka götüren Burak’tır; sen bunu bilmiyorsun.
Sanma ki dert sadece sende var.
Şunu bil ki;
Sendeki derdi
Hadi canım, derdim onlara, o kadar da kötü değil. Domuz olmanın iyi taraflarını takdir etmelisiniz, çamurlara bulanmış ve hızlı olduklarından yakalanmaları zordur. Yere yakın olduklarından kolay kolay devrilemezler. Köpeklere benzemezler, sevginize ihtiyaçları yoktur. Nerede olsa yaşar, ne olsa yerler, artıklar, çerçöp. Akılsız ve sıkıcı gibi görünürler, bu da düşmanlarını gafil avlar ama akıllıdırlar. Yüzünüzü unutmazlar.
Ithaki yayınları, 1 Nisan 2019Kitabı okudu
Herkes gibi yaşasaydım eğer, yaşamı onlar gibi görebilseydim çarşılar yeterdi avutmaya beni. Bir gömlek, bir ayakkabı, bir elbise; bir yemek lokantalarda; televizyon, halı, masa ve daha nice eşya, yeterdi yalnızlığı örtmeye, kendimi göstermeye, var olmaya, 'dar çevre yitikleri'nde önem kazanmaya...
